InKaapstad blog

Terwijl het buiten weer met bakken uit de hemel komt vallen, en er een paar sneetjes brood in het tosti-ijzer hangen schrijf ik maar weer even een berichtje.. We zitten ondertussen al weer 4 dagen in ons nieuwe huisje en het begint al echt een beetje thuis te voelen!

Toen we vorige week introkken probeerde ik uiteraard vrij snel uit of ik op het draadloze WiFi netwerk kon komen, dat beschikbaar zou zijn hier. Na een paar rondjes met de laptop door het appartement kwam ik er achter dat er 2 netwerken waren, maar beiden beveiligd en met een uiterst slechte ontvangst. Draadloos internetten leek dus toch niet mogelijk… Bij navraag bij de mensen op kantoor beneden bleek er helemaal geen draadloos netwerk te zijn… Maaaar… ze hadden wel een netwerkkabeltje in een kamertje beneden waar ik kon inpluggen om te internetten..

Nerd als ik ben had ik voor de zekerheid mijn eigen draadloze router uit Nederland meegenomen voor het geval ergens geen WiFi aanwezig zou zijn.. dat kwam dus goed van pas! ’s Avonds dus even uitgetest of ik via mijn router boven een sterk genoeg signaal zou krijgen, dat bleek perfect te werken en de volgende dag heb ik voorgesteld om de router permanent aan het kabeltje te hangen zodat ik normaal werken kan, dat was gelukkig geen enkel probleem. Nu voelt het helemaal als thuis.. ik heb verbinding met een draadloos netwerk die de naam ‘Waterkers’ draagt.. nét echt

Afgelopen weekend hebben we fantastisch weer gehad met veel zon, weinig wind en een temperatuur rond de 23 graden. Zaterdag hebben we vol verwondering toegekeken hoe het zwembad compleet automatisch gereinigd werd. Een soort stofzuiger die kraskras door het zwembad ging, maakte de bodem en zijkanten schoon terwijl de oppervlakte gereinigd werd door een waterstraal die in een filter spoot. Met een schepnet zelf ook nog even een handje meegeholpen door wat dwarrelende blaadjes eruit te vissen.. leuk hoor!

Gisteren zouden we naar Robben Island gaan, het eilandje waar Nelson Mandela en vele anderen politieke gevangenen in het apartheidstijdperk hebben vastgezeten. Toen we om ongeveer half 11 bij het V&A Waterfront aankwamen, waar de ferries richting Robben Island vandaan vertrekken, bleek dat het voor die dag al bijna helemaal vol zat. We konden eventueel nog mee om 3 uur maar dan moesten we wachten. Omdat we daarna eigenlijk Lion’s Head (berg naast de tafelberg) wilden beklimmen besloten we om de trip naar Robben Island nog even te laten zitten.

Om ongeveer half 1 stapten we in de auto richting Lion’s Head. Toen ik in ‘99 hier woonde, gingen we -bijna- elke week op woensdag na werk naar boven. Veel Kaapstadters proberen hun persoonlijke record ‘naar boven rennen’ te verbeteren, je komt onderweg dus ook mensen tegen die als een malle op weg naar boven, of beneden rennen… Onvoorstelbaar eigenlijk dat er nooit ongelukken gebeuren, veel gedeeltes van het looppad gaan vlak langs een diepe afgrond. Leuk voor Annet dus, die nog wel eens wat last van hoogtevrees heeft…

Ongeveer 10 minuten nadat wij begonnen met de klim vond Annet het eigenlijk al weer mooi geweest, het steile beginpad mishandelde haar kuiten en een paar keer zag ze het even niet meer zitten. Gelukkig zette ze, met de nodige minipauzes tussendoor, toch door en werd het een mooie klim! Ik heb deze keer in ieder geval ook een record gebroken: ik heb er nog nooit zó lang er over gedaan om Lion’s Head op te komen De komende maanden zal Annet haar record denk ik nog wel gaan verbeteren! Ook de vele spierpijnen die ze nu heeft in armen, buikspieren en benen gaan wel weer over… Zie de foto’s van ons op Lion’s Head!