InKaapstad blog

Na het ontbijt in Springbok stapten we weer in de auto en reden we de N7 weer op richting Namibië. Na 109 kilometer kwamen we bij de grens van Zuid-Afrika en Namibië aan. Eerst moesten we bij de grenspost van Zuid-Afrika parkeren, kregen we een strookje waar het kenteken van de auto al opstond en moesten we met onze paspoorten 3 kantoortjes binnenlopen om stempels te verzamelen waarmee we het land uit mochten gaan. Na deze administratieve rompslomp mochten we doorrijden en Zuid-Afrika verlaten.

Aan de andere kant van de Orange River (die de grens tussen Zuid-Afrika en Namibië vormt) moesten we bij de Namibische grenspost naar binnen. We moesten allemaal een visumformuliertje invullen en onze paspoorten laten controleren. Op onze formulieren hadden we allemaal ingevuld dat we naar Ai-Ais zouden gaan. Ai-Ais is een plek met heet-waterbronnen aan het eind van de Fish River Canyon, waar je ook kunt overnachten. Toen de douanier onze formulieren bekeek, vroeg hij of we zeker wisten of Ai-Ais wel open was. Uiteraard hadden we daar van tevoren niet naar geinformeerd en dus vroegen we waarom het dicht zou zijn… Hij vertelde dat ze met een grootschalige renovatie van het kampeerterrein bezig waren en om die reden een tijd dicht waren. Lichtelijk verbaasd vertelden we dat we dan wel door zouden rijden naar Fish River Canyon en daar dan een verblijfplaats zouden zoeken. Onze paspoorten werden gestempeld, en in een hokje ernaast moesten we vervolgens nog 160 Namibische Dollar betalen voor een ‘road permit’, om met de auto de grens over te mogen.. Na dit alles mochten we weer verder rijden, Namibië in!

We wijzigden onze bestemming in de Tomtom naar een plaatsje dat aan de Fish River Canyon ligt (Hobas) en na zo’n 150 kilometer rijden namen we een afslag en verruilden we het asfalt voor een dirtroad van zand, modder en grind. Het eerste stuk van de weg was van goede kwaliteit en we konden lekker doorrijden, maar na een paar kilometer kwamen we stukken tegen die eerder voor 4×4 auto’s bedoeld waren: diepe kuilen met zacht en modderig zand waar we ons doorheen moesten worstelen zonder vast te komen zitten. Na ruim anderhalf uur geconcentreerd over de dirtroad te hebben gereden (en gegleden) vertelde de Tomtom dat we onze bestemming bereikt hadden: een kruispunt in the middle of nowhere! We besloten de afslag te nemen omdat er op een bord stond dat er een paar kilometer verder de Cañon Lodge zou zijn. De lodge ligt ongeveer 20km van de Fish River Canyon, de op 1 na grootste canyon ter wereld (na de Grand Canyon in de USA). Bij de lodge aangekomen bleek dat er ruime keuze was qua kamers, verdeeld over 4 verschillende locaties. Omdat we geen zin meer hadden om verder (of terug) te rijden besloten we 2 kamers op huidige locatie te nemen. Ook hoorden we dat de lodge elke avond een wandeling organiseert door de omgeving om van de zonsondergang te genieten, maar we besloten na een “powernap” (even een uurtje plat!) en een late lunch om in plaats daarvan richting de canyon te gaan, zodat we de volgende dag meteen weer verder konden en geen tijd zouden verliezen. Daar hebben we geen spijt van gekregen! De Fish River Canyon was ontzettend gaaf om te zien en daar hebben we dan ook, al vinden we het zelf, mooie foto’s gemaakt.

Cañon Lodge:

Fish River Canyon:

Toen we na lang nastaren besloten weer terug naar de lodge te gaan, zag ik in de zijspiegel van de auto een mooie zonsondergang, dus vroeg ik of ik nog even een paar foto’s kon maken. Ik geloof dat we daar ruim een half uur hebben gestaan en opnieuw weer een hele serie mooie plaatjes hebben gemaakt, maar oordeel zelf… (onderstaande foto’s zijn al een selectie van een selectie uit onze foto’s.. Marc heeft ook nog een hoop mooie!)

’s Avonds hebben we nog een paar drankjes gedaan op het terras en kregen we een waar optreden van het personeel, echt Afrikaans vermaak.

We wilden nog even naar het zwembad van de lodge lopen om daar te kijken, maar we konden het niet snel vinden en het begon keihard te regenen, dus we zijn snel terug gerend naar de bar en hebben we lekker nog een paar drankjes gedaan. Moe, maar zeer tevreden zijn we daarna gaan slapen. De volgende dag stond een rit van 525 kilometer (waarvan het grootste gedeelte over dirtroads) op het programma dus de wekkers werden weer vroeg ingesteld!