InKaapstad blog

Na 5 jaar, 8 maanden en 1 dag samen heb ik gisteren op een strand tussen Blouberg en Melkbosstrand dé vraag aan Annet gesteld…. “Wil je met me trouwen?” Wat haar antwoord was, kun je zien op de foto’s

Omdat gisteren de laatste dag was dat Mark en Youri hier waren, en we nog naar Blouberg zouden gaan om vanaf daar mooie foto’s van de tafelberg te maken, had ik begin deze week besloten dat dat de ideale plek en tijdstip was om Annet de grote vraag te stellen. Ik had natuurlijk wat hulp nodig zodat Annet niks door zou hebben, en om foto’s te maken!

Afgelopen woensdag had ik de ring gekocht terwijl Annet aan het werk was, en Mark en Youri waren op dat moment nog in Kruger Park dus ik kon lekker in het geheim mijn plannetje voorbereiden. De nacht van woensdag op donderdag heb ik bijna niet kunnen slapen omdat ik in mijn hoofd alles aan het doordenken was. Donderdag heb ik champagne en glazen gekocht, 1 fles rosé champagne en een ‘gewone’  (Annet houdt niet zo van gewone). De champagne kon ik maar een paar uurtjes koelen want Annet mocht ze natuurlijk niet aantreffen in de koelkast! ’s Avonds kwamen Mark en Youri terug uit Kruger en hebben we ze van het vliegveld opgehaald. Thuis vertelde ik ze dat we, wat er ook gebeurde, ècht ècht ècht naar Blouberg moesten de volgende dag, de weersverwachting zag er namelijk niet heel rooskleurig uit en het uitzicht zou dus waarschijnlijk niet zo goed zijn… Ook vroeg ik of ze me wilden helpen met dingen de deur uit te sneaken en om foto’s te maken (thanks guys!!!) Toen iedereen naar bed ging heb ik snel de flessen weer in de koelkast gelegd en de volgende ochtend er weer snel uitgehaald (dat was nog op het randje, Annet zat namelijk 2 meter van de koelkast vandaan toen ik het deed…)

Om ongeveer half 12 stapten we in de auto richting Blouberg, uiteraard stond er file en stuurde de TomTom ons een kant op die ik niet opwilde, dus de zenuwen liepen bij mij pittig op! Bij het strand aangekomen keek Annet raar op toen er opeens een koelbox met ‘biertjes’ achter uit de auto kwamen… “Heb je ook wat drinken voor mij meegenomen?” vroeg ze…. “Euuuuuhm…. Jaaah we hebben voor jou ook drinken mee” zei ik twijfelend.. Nee geen cola, maar wel wat anders! Op het strand had Annet het een beetje frisjes en kwam ze naar mij om een beetje op te warmen… kwam dat even goed uit! Terwijl ik Annet omhelsde gebaarde ik naar Youri dat hij de ring aan mij moest geven, deze had hij verstopt in zijn cameratas. Annet had door dat ik iets in mijn handen kreeg en dacht dat ik haar ergens mee wilde pesten, dus ze probeerde mij te tekkelen. Dat liet ik natuurlijk niet gebeuren… Na even aandringen liet Annet me los en kon ik eindelijk mijn ding doen, en zakte ik op mijn knietjes!

Op mijn vraag antwoordde ze gelukkig JA dus trokken we de meegebrachte champagne open… De fles ging leeg en Annet schreef haar antwoord nog eens in het zand

Mark en Youri wilden graag de tafelberg beklimmen, maar omdat dat een stevige klim is stelde ik voor om eerst Lion’s Head op te gaan als voorbereiding. Dinsdagmiddag (de 17e) zijn we dus in de auto gesprongen en om kwart over 5 begonnen we de tocht naar boven. Na een paar honderd meter lopen kwamen de jongens er achter dat het looppad een stevige aanslag op de kuiten was, maar omdraaien was uiteraard geen optie Om half 7 bereikten we de top en dronken we onze meegebrachte biertjes, terwijl we van het uitzicht genoten. Nadat de biertjes op waren en de foto’tjes genomen begonnen we onze tocht weer terug naar beneden! Nog een keertje doen Youri?

Even voor achter waren we weer beneden en reden we naar huis om ons even op te frissen en Annet op te halen, we wilden namelijk in de binnenstad een goede ‘gamesteak’ eten (vlees van wilde dieren zoals Kudu, springbok, krokodil, struisvogel etc).

Op weg naar de binnenstad werden we ingehaald door een brandweerauto met loeiende sirenes, die de afslag richting Rhodes Memorial nam (een monument voor wijlen Cecil Rhodes op de heuvelrug van Devil’s Peak). We zagen een relatief klein brandje en gingen er vanuit dat dit wel snel geblust zou zijn. Na een paar heerlijke steaks bij het restaurantje reden we terug en zagen we tot onze verbazing dat de brand zich flink had uitgebreid: half Devil’s Peak stond ondertussen in de fik! We zijn nog even gestopt langs de kant van de weg om -ramptoeristen die we zijn- een paar foto’s te nemen, maar op last van de politie moesten we weer verder rijden. Vanaf thuis konden we de roodgekleurde roodwolken boven Devil’s Peak zien, maar de brand zelf op dat moment nog niet. Mark en Youri besloten naar bed te gaan en vlak daarna kwamen Chris en Jane (de 2 Amerikanen die nu in het ‘dog house’ zitten) met het goede idee om vanaf het dak van ons huis de brand te bekijken. Met z’n drieën klommen we dus het dak op en na een paar minuten zagen we tot onze verschrikking opeens de vlammen boven de bergrand uitkomen… het leek dus onze kant op te komen! Na een uurtje kijken, foto’s maken en afwachten besloten we toch maar naar bed te gaan, het was tenslotte al half 2…

(Klik voor vergroting, de tijdstippen staan rechtsbovenin)

De volgende ochtend bleek de brand redelijk onder controle en vlogen de blushelikopters af en aan om de laatste brandhaarden te blussen en de rest nat te houden. Ook lazen we in de krant dat er ruim honderd mensen geëvacueerd waren omdat hun huizen aan de rand van het vuur stonden. Ook was er een dakloos stel gevonden die ernstig verbrand waren. Later lazen we dat ze beiden in het ziekhuis aan hun brandwonden zijn overleden, de man de dag na de brand al en de vrouw ruim een week later. In totaal is 510 hectare veld afgebrand op Devil’s Peak. In de media werd overigens overal de Tafelberg genoemd, maar deze stond zelf niet in de brand; Devil’s Peak maakt deel uit van het ‘Table mountain national park’ en loopt door in de Tafelberg (zie ons mooie plaatje bovenop elke pagina )

Foto’s van de brand zet ik er morgen nog bij!

We hebben trouwens Mark en Youri net naar het vliegveld gebracht, die zijn dus weer op weg naar Nederland! Het was erg leuk ze op visite te hebben, we bloggen nog meer over onze belevenissen met ze, onder andere de ‘garden route’ die we vorig weekend gedaan hebben!

Morgen hebben we een leuk nieuwtje voor iedereen… maar dat zien jullie morgen wel!

We lopen een beetje achter met bloggen, sorry… Dit blogbericht gaat over het eerste weekend van Mark en Youri hier dus vanaf vrijdag 13 maart t/m zondag 15 maart.

Vrijdagavond (13 maart) hadden we bij Elizabeth beneden een feestje. Hildrut had voor ons allemaal zwitsers gekookt, een soort pasta met zwitserse kaas, erg lekker. Rond 10 uur hebben we het feestje even verlaten om Mark en Youri van het vliegveld op te halen.

Mark en Youri kwamen echt met de deur in huis vallen; iedereen was al flink aangeschoten, maar het was wel gezellig. Ze moesten gelijk met de vrouwen dansen, wat er best komisch uit zag.

Na een beetje uitgeslapen te hebben, plonsten we zaterdagochtend in het zwembad. De katers -voor zover die aanwezig waren- verdwenen als sneeuw voor de zon! ’s Middags gingen we naar het centrum om met de jongens hun trip naar Kruger Park te boeken. Helaas was het reisbureautje al dicht dus zijn we naar Green Market Square gelopen. Op deze markt verkopen ze allerlei super-afrikaanse souvenirs (girafjes, olifanten, schilderijtjes etc). Na een paar drankjes en lunch op het terras zijn we de tafelberg opgegaan. Uiteraard met de kabelbaan want Mark en Youri waren natuurlijk nog niks gewend Na een paar uurtjes rondlopen vonden we het mooi geweest en zijn we naar Clifton beach gereden. Daar hebben een paar rondjes gelopen en op de rotsen heerlijk in de zon gezeten terwijl we van het uitzicht genoten. We besloten om thuis lekker de braai aan te zwengelen, dus we haalden vlees en bier. Uiteindelijk aten we pas om 10 uur maar hebben we heerlijk genoten van kilo’s vlees

Zondag zijn we naar Cape Point gereden, het meest zuid-westelijke punt van Afrika. Onderweg zijn we langs Boulders beach (bij Simons Town) geweest om de pinguins te bekijken. Grappig om te zien hoe ze zich waggelend voortbewegen, maar vooral hoe ze een duik nemen in de oceaan en er zo snel mogelijk weer uit rennen. Je ziet ze denken… K-k-k-k-ooud!

Na Boulders beach reden we door naar de Cape of Good Hope (Kaap de goede hoop), onderweg kwamen we nog een stel bavianen op en langs de weg tegen. Bij Cape of Good Hope is het water (normaal gesproken) erg wild en waait het er vaak hard. Ook liggen er rond dit punt veel verborgen klippen in het water, dus als schippers dit gevaarlijke punt hadden gepasseerd was er ‘goede hoop’ voor de verdere reis. We zijn via een looppad de rotsen opgeklommen om van het uitzicht te genieten. Mark en Youri gingen nog verder omhoog en Ewout en ik bleven wat lager om foto’s van ze te maken. Toen we na ongeveer een kwartiertje weer naar beneden liepen, zagen we een struisvogel (of was het een stroosebird Youri :-P) vlakbij de auto. Na een aantal foto’s gemaakt te hebben, gingen we door naar Cape Point.

Bij Cape Point aten we nog snel even wat voordat het restaurant dicht ging. We waren tijdens het eten erg waakzaam vanwege de bavianen die daar rondlopen. We hadden al een baviaan op het terras gezien en een man die de aap probeerde weg te jagen. Dit was niet erg slim, want de bavianen zijn mensen gewend en kwam op de man af en liet z’n tanden zien. De man was gelijk niet zo’n held meer en viel bijna over z’n stoel. Youri vond de bavianen ook niet zo leuk meer.

Na het eten liepen we omhoog naar de vuurtoren. Boven aangekomen waren Ewout en ik erg verbaasd; het waaide bijna niet. Toen ik daar stond in 2004 waaide het zo hard dat ik bijna niet kon ademen/praten. We liepen nog een stukje verder naar de rotsen waar we een goed uitzicht hadden op de vuurtoren en in de verte zagen we de tafelberg.

Het was ondertussen al kwart voor 7, dus besloten we terug naar huis te gaan. Moe, maar voldaan hebben we nog lekker buiten gezeten en ’s wereld beste pizza’s gegeten!

Drie weken terug hebben we met onze ’small group’ van de kerk de 12 apostelen (rotsformatie aan de zijkant van de tafelberg) beklommen om van de zonsondergang te genieten. Het was een mooie wandeling via de ‘pipe track’ die bij de voet van de tafelberg begint. Terwijl de zon in de zee zakte, nuttigden we onze meegenomen hapjes en drankjes. Gezellig! Bij deze de foto’s nog!

Het is even stil geweest op de blog, maar dat betekent niet dat er niks gebeurd is hier.. De komende dagen komen er wat blogberichten bij om in te halen!

Winterdipje? Aanhoudende depressies?

Ik zie net op de KLM site dat tickets naar Johannesburg (rechtstreekse vlucht) voor een absolute spotprijs de deur uit gaan: 498 euro inclusief alle toeslagen!! Ik heb eerlijk waar echt nog nooit zo’n lage prijs gezien. Vliegen voor dat tarief kan t/m juni, maar boeken moet vóór 24 maart.

Vanaf Jo’burg kun je bijvoorbeeld ideaal het Kruger Park in, zoals wij in oktober gedaan hebben. Ook kun je natuurlijk vanaf daar een binnenlandse vlucht naar Kaapstad pakken (zijn goedkoop), de ‘Mother City’ verkennen en gezellig een paar biertjes met ons drinken!

We hebben vanaf vrijdag 2 logees (Mark en Youri!) dus de logeerkamer is dan 2 weken fully booked. Tussen 23 april en 6 mei is Peter hier, dus ook dan is de logeerkamer bezet. Tussendoor is ‘Hotel E&A Newlands’ nog beschikbaar. Maar we kunnen ook altijd nog een matrasje ergens neerleggen

Ik dacht ik laat het even weten.

Groetjes uit heet Kaapstad!

Een vrouw, Hiltrud uit Zwitserland logeert hier (beneden) voor 7 weken en vroeg laatst aan mij of zij mee naar mijn werk mocht om rond te kijken. Ik vertelde haar dat het niet zo leuk is om een hele dag op kantoor door te brengen, dus stelde ik voor om Fatima te bezoeken en daarna naar Sarah Fox Hospital te gaan, naast het hoofdkantoor van Helpkids. Vandaag kwam het beste uit voor ons allemaal, dus vroeg ik Fatima of het goed was als we rond 2 uur bij haar op bezoek kwamen en dat kon.

Fatima zorgt samen met haar man en dochter voor heel veel kinderen als Cape Town Child Welfare de kinderen niet ergens anders kan plaatsen. Maar er komen ook vaak moeders hun kind brengen omdat ze er niet voor willen zorgen. Zij maakt de kinderen die vaak vies en zwaar verwaarloost bij haar aankomen schoon en brengt ze naar het ziekenhuis voor onderzoek.

Vanmiddag heb ik eerst een korte rondleiding gegeven door het kantoor in Hanover Park en daarna zijn we bij Fatima thuis geweest. Voor Ewout was het ook de eerste keer dat hij alles zag en hoorde alle schokkende verhalen van Fatima, terwijl ik lekker met een baby’tje van 2 maanden oud op de bank zat. Nadat Hiltrud nog een aantal foto’s had genomen van alle kinderen en Fatima gingen we naar Sarah Fox Hospital.

In het Sarah Fox Hospital liggen allemaal kinderen die uit een ziekenhuis ontslagen zijn, maar nog niet gezond genoeg zijn om naar huis te kunnen. Een van de zusters vertelde dat de meeste kinderen wel 2-3 maanden daar blijven om de behandeling af te maken en de kinderen definitief naar huis kunnen. We zagen kinderen van een jaar oud die er uit zagen als baby’s van 3/4 maanden, echt heel klein. Na de babyafdeling gingen we nog even een kijkje nemen op de kinderafdeling. Toen we binnenkwamen, kwam er een jongen op ons afgerend en gaf ons allemaal een hele dikke knuffel. Hij bleef de hele tijd in de buurt en wilde ook op de foto. Hij zette Hiltrud’s bril op en ging voor haar poseren. Ook zagen we een moeder uit Khayelitsha (de grootste township van Kaapstad) met haar kind op schoot en vroeg of zij ook op de foto mocht, natuurlijk!

Na de kinderafdeling zijn we nog even buiten gaan kijken naar de speelplaats, maar we besloten om maar weer naar huis te gaan. We bedankten de mensen en reden weer naar huis. Vandaag heeft Hiltrud ook de andere kant van Kaapstad gezien, ze vond het erg interessant en ik vond het leuk om haar (en Ewout) rond te leiden.

Vorig weekend (28 feb - 1 maart, we zijn een beetje laat met publiceren van dit verhaal…) was het fantastisch weer, 30+ dus zaterdag wilden we lekker een duik in het zwembad nemen. Er dreven redelijk wat blaadjes in het water dus ik begon ze er met het schepnet uit te halen. Op een gegeven moment zag ik iets lopen over de bodem… een krab! Hij was in het zwembad terecht gekomen, we weten niet hoe maar we begonnen een hele reddingspoging om hem er uit te krijgen. Dat was nogal een opgave, want hij was best snel! Uiteindelijk lukte het en hebben we hem in een emmer met zout water gestopt.

Zaterdagavond zijn we naar een rugby wedstrijd geweest, de Stormers (van Kaapstad) tegen de Blues (uit Nieuw Zeeland) en Ricardo ging met ons mee. Ik vind rugby echt leuk om naar te kijken, alles gebeurt op het veld. De supporters zitten door elkaar in het stadion en sommigen zijn wel erg enthousiast. Iets verderop in een ander vak waren supporters van de Stormers de hele wedstrijd aan het zingen en achter ons was een vrouw de hele tijd in het Afrikaans aan het schreeuwen naar de spelers wat ze moesten doen. “kom nou!” hebben we wel honderd keer gehoord, ja de beste stuurlui staan aan wal! In de eerste helft ging het best goed, de Stormers kregen een penalty en scoorden daarmee 3 punten. Helaas scoorden de Blues kort daarna een try (bal over de achterlijn, zoals een touchdown bij american football) en kregen 5 punten. Na een try volgt altijd de conversion, een soort extra penalty die 2 punten waard is. Gelukkig wisten de Blues de bal niet tussen de palen door te schoppen dus die 2 punten lieten ze liggen. De Stormers scoorden later ook nog een try, maar misten helaas ook de conversion, en de Blues scoorden nog een penalty. Zo kwam de uiteindelijke score van de eerste helft op 8-8. De tweede helft kregen de Stormers opnieuw veel kansen, maar de Blues kregen 2 penalties toegewezen (beiden gescoord) en de eindstand kwam daarmee op 8-14. In de allerlaatste minuten waren de Stormers nog vreeeeselijk dichtbij het scoren van een try (1 meter voor de lijn), waarmee ze de wedstrijd nog hadden kunnen winnen, maar het lukte ze niet. Ondanks dat de Stormers verloren, vond ik het best een leuke wedstrijd, alleen Ricardo was erg aan het balen.

Na de wedstrijd gingen we naar “Forries” om nog even wat te eten en hebben daar gezellig nagezeten tot een uur of 11. Ricardo ging nog uit met vrienden, maar wij besloten maar naar huis te gaan. Zondag gingen we namelijk wijnproeven!

Zondagochtend om een uurtje of tien stonden we buiten klaar om te gaan wijnproeven. Omdat het erg warm zou worden en ik en Ewout liever niet wilden rijden (3x raden waarom) zijn we met de auto van Elizabeth richting Garble gereden, een vriend van haar uit de gymnastiekwereld. We zouden eigenlijk eerst met z’n vieren (Elizabeth, Hildred en wij) gaan wijnproeven in Stellenbosch, maar toen Garble ervan hoorde riep hij dat hij en en zijn vrouw en 3 kids ook mee zouden gaan. Hun wijnvoorraad was immers op en moest die dus weer aanvullen. We gingen met de auto’s van Garble en zijn vrouw richting Stellenbosch, gelukkig hadden ze airco want onderweg zagen we de temperatuur oplopen naar 37,5 graad!

Rond half 12 kwamen we bij Muratie aan, een oude winefarm die al ruim 300 jaar in handen is van een familiebedrijf. Binnen probeerden ze zo veel mogelijk om de oude sfeer te behouden, zelfs de spinnenwebben voor het raam werden niet weggehaald! Helaas was deze wijnboer vooral gespecialiseerd in rode wijnen, iets waar Ewout en ik niet zo dol op zijn. We hebben dus vooral alle wit-achtige wijntjes geprobeerd maar helaas was het niet echt onze smaak. Daar hebben we dus geen wijn gekocht.. Garble kocht de voorraad wijn die ze nog van ‘97 hadden liggen op en nam 12 flessen mee.. Bij een volgende winefarm (Backsberg) heeft alleen Ewout nog wijntjes geproefd, 2 vielen er zo in de smaak dat hij een paar flessen heeft gekocht.

Ondertussen was het zo’n beetje lunchtijd dus zouden we wat gaan eten in Franschhoek. Elizabeth en Garble kenden een turner (volgens Garble de beste turner die hij ooit getraind heeft, heeft ook wereldtitels op zijn naam staan) die een paar jaar terug gestopt was en voor een restaurant was gaan werken, dus daar wilden ze gaan eten. Helaas bleek hij daar niet meer werken dus gingen we op zoek naar een ander restaurant. Uiteindelijk (na een uur ofzo) kwamen we bij een ultra-sjieke toko met uitzicht aan waar we onze buikjes hebben gevuld. Na de lunch gingen Garble’s vrouw en de kids naar het strand en hebben wij nog een toeristische route gedaan door de regio. Uiteindelijk waren we om ongeveer half 6 weer thuis.

Afgelopen dinsdag hebben we de arme krab maar vrijgelaten. Na 4 dagen in een emmer, met boerewors voor ontbijt, lunch en diner, besloten we dat hij genoeg geleden had. We waren er inmiddels achter dat het een zoetwater krab was dus we hebben hem vrijgelaten in een riviertje dat vlakbij ons huis loopt! Hij voelde zich als een vis in het water en nestelde zich halverwege tussen een paar stenen.

Al een week lang heftige bosbranden aan de gang in de wijnregio Stellenbosch, Paarl, Franschoek (check de etiketten van de lekkere wijntjes in de supermarkt ) Er hangt een gelige waas over Kaapstad, waar je overigens niet echt erg in hebt. Er staat geen wind, en het is ontzettend heet door de brandende zon. Geen airco of ventilator in huis. En dan tóch gewoon werken hè Wij kunnen de zomer in Nederland aan straks!