InKaapstad blog

Omdat mijn visum 4 mei verloopt en we pas 18 mei vertrekken moest ik hem verlengen. Een paar weken terug heb ik bij het kantoor van Home Affairs de aanvraagpapieren opgehaald en thuis ingevuld. 3 weken terug heb ik deze weer bij Home Affairs ingeleverd, na anderhalf uur in een lekker warm pand (36 graden) in een rij gewacht te hebben. ‘In de rij staan’ lossen ze hier trouwens apart op: er staan rijen stoelen waarop je kunt zitten en als de voorste aan de beurt is, schuift iedereen een plekje door. Helaas snapt geen buitenlander dat dus iedereen die nieuw binnenkomt loopt eerst door naar voren, wordt gek aangekeken door iedereen op de stoeltjes, vraagt dan na 5 minuten of er misschien een rij is, en krijgt dan te horen dat je achteraan hoort aan te sluiten…

Maar goed, nadat mijn aanvraag in behandeling was genomen kreeg ik te horen dat ik over 2 weken terug moest komen. Omdat er 2 vrije dagen in die 2 weken lagen leek het me beter om een paar dagen later terug te komen, zodat ze toch zeker wel klaar zouden zijn met mijn aanvraag. Vanmorgen zat ik dus om kwart voor 11 weer bij Home Affairs in de rij te wachten tot ik aan de beurt was. Na anderhalf uur had ik eindelijk de voorste stoel en mocht ik mijn aanvraagbonnentje overhandigen. Tijdens het wachten had ik bij de wachtende voor mij gezien dat zij nog lang moesten wachten totdat ze eindelijk de deur uitkonden met een nieuw visum dus ik hoopte stiekem dat zij allemaal iets verkeerd hadden gedaan, te snel teruggekomen ofzo…

Helaas blijkt het hier iets anders te werken: pas als je terugkomt wordt je aanvraag in behandeling genomen!!! Terwijl je wacht, word je nog een paar keer naar voren geroepen: 1x om je bonnetje terug te krijgen, 1x om je paspoort aan ze te geven en uiteindelijk na nog eens bijna 2 uur wachten, om je paspoort mét nieuw visum erin in ontvangst te nemen… Vermoeid kon ik dus om kwart over 2 het pand pas weer verlaten….. Drie-en-een-half-uur wachten terwijl een stelletje ambtenaren koetel-de-koet het werk gaan doen dat ze eigenlijk al lang hadden moeten doen…. Welkom in Zuid-Afrika.

Op dit moment wachten we trouwens op Peter, die op het vliegtuig naar ons toe zit! Hij zou eigenlijk even over negenen landen, maar door een medisch akkefietje aanboord hebben ze een tussenlanding in Windhoek (Namibie) moeten maken. Als het goed is zit hij ondertussen weer in de lucht en landt hij over een uurtje. Wel typisch dat in dit internet-tijdperk op alle sites (KLM, luchthavens) nog braaf gemeld wordt dat de vlucht volgens schema verloopt en dus over -1 uur landt

Ja ook hier weten ze je tegenwoordig te vinden als je te hard rijdt… Blijkbaar zijn we op de foto gezet toen we op de terugweg waren van onze Garden route roadtrip met Mark en Youri!

Ik quote:

Neem asseblief kennis dat u voertuig gefotografeer is tydens die pleeg van die oortreding soos in hierdie afkoopboetekennisgewing uiteengesit.

DAT die beskuldigde skuldig is aan die oortreding van Art./Sect. 59(4)(b) g.m/r.w 57(9) 58(1) 58(2) 59(2) 69(1) 73(1) & 89(3) van Wet/of Act 93 van/of 1996 & Reg. 284-291 & 332A van die Nas. Padverkeersregulasies/of the Nat. Road Traffic Regulations 2000 SK/GG 20963 van/of 2000 gewysig/amended

DEURDAT die beskuldigde op of omtrent 2009-03-22 09:25 te / naby / op NR202 KM8.6 ‘n plek / openbare pad in die ondergemelde distrik, wederregtelik

N2 NASIONALE PAD (SOETMELKSRIVIER)
as bestuurder van motorvoertuig CA.. die snelheidsgrens van 90 kilometer per uur soos op die voorgekrewe wyse op ‘n padverkeersteken aangetoon was oorsky het deurdat hy of sy teen ‘n snelheid van ten minste 103.0kilometer per uur gery het.

Maar goed, R100 boete voor 13km te hard, ongeveer 8 euro dus. Een rib uit ons lijf.

Ondanks dat het vorige week een kort weekje was, heb ik veel gedaan op werk. Dinsdag ging ik met Penny, een van de maatschappelijk werkster op huisbezoek bij een moeder van 3 kinderen. We bezochten een moeder om over haar oudste zoon, 12 jaar, te praten. Hij is van school gestuurd, omdat hij iemand met een halve schaar gestoken had. Nu wil geen een school hem meer toelaten. Hij gebruikt dagga (weed) en nu hij niet meer naar school toe kan, gebruikt hij steeds meer. De jongen was al eerder op kantoor geweest om hulp te krijgen voor zijn drugsgebruik. Elke dinsdagochtend is er iemand van Sanca op ons kantoor voor de mensen die willen afkicken van alcohol en/of drugs. Zijn moeder vertelde ons dat ze waarschijnlijk TBC had en dat ze zich zorgen maakt over haar zoon. Hij hoest namelijk ook heel erg, maar misschien komt dat wel door het roken. De moeder zou die ochtend haar laten testen op TBC.

Na ons huisbezoek kwam de zus van de moeder bij ons op kantoor met haar neefje, de jongste zoon van de moeder. Ze vertelde ons dat de moeder tik (de populairste drugs in Zuid-Afrika) gebruikt en dat de kinderen mishandeld zouden worden door de vriend van de moeder. De enige dochter van de moeder zou bijna verkracht zijn geweest door een van moeders vrienden, dus de kinderen zijn niet veilig bij de moeder. We moeten de kinderen uit huis plaatsen, maar we moeten eerst kijken waar de kinderen kunnen wonen en of die plek wel sabiel is. De tante was bereid om voor de jongste zoon te zorgen en een andere tante is bereid om het meisje in huis te nemen, maar daarvoor moeten we eerst op huisbezoek. We moeten ook nog op zoek naar een plek voor de oudste zoon, misschien in een kindertehuis.

We wilden de uithuisplaatsing en screening de volgende dag doen, maar een andere zaak had voorrang. Er moesten 2 baby’tjes uit Sunset Hospital worden opgehaald en uit de ouderlijke macht worden gezet. Een van de baby’s kwam uit Hanover Park en de andere uit Langa.

Woensdag gingen we eerst op huisbezoek bij de grootouders van het baby’tje uit Hanover Park. We hadden een gesprek met hen en de biologische moeder, ongeveer 18 jaar en al 4 jaar verslaafd aan herïone. Nadat we eerst naar het kantoor in Hanover Park waren geweest om formulieren te ondertekenen om de moeder uit de ouderlijke macht te zetten, reden we samen met de biologische moeder naar het hoofdkantoor om de maatschappelijk werker uit Langa op te halen en vervolgens door naar het ziekenhuis.

We moesten haast maken, we moesten namelijk voor 13.00 uur in het ziekenhuis zijn voordat de maatschappelijk werkers in vergadering gingen. Anders zouden we tot 15.00 uur moeten wachten en zouden we misschien langer moeten doorwerken. Penny maakte zich enorm druk hierover, want ze kon niet overwerken, ze had die avond een afspraak. We waren er rond kwart over 1, maar gelukkig hadden ze op ons gewacht.

De moeder van de Hanover Park baby kleedde haar dochtertje aan en de Langa maatschappelijk werkster regelde alles voor de Langa baby. Op de afdeling zag ik allemaal hele kleine baby’s liggen. De kleinste die ik zag was 32 cm en een andere baby van 34 cm woog maar 950 gram. Echt ongelooflijk, piepklein en heel dun.

Nadat de baby’s waren aangekleed, konden we gaan. We moesten eerst tekenen dat we de baby’s hadden opgehaald en kregen een kliniekkaart mee. Deze kaart moesten we bij de uitgang laten zien, anders mochten we het ziekenhuis niet verlaten.

We reden terug naar het hoofdkantoor om de Langa maatschappelijk werkster met de baby daar af te zetten en daarna zetten we de moeder en baby in Hanover Park af. Het baby’tje is nu in zorg van haar grootouders. De biologische moeder woont bij haar vriend, maar wil graag bij haar ouders gaan wonen. Dan moet ze wel eerst van de drugs af. Als het goed is, komt de moeder aanstaande dinsdag met iemand van Sanca praten over haar drugsgebruik…

Vorige week hebben we dozenvol kleding gekregen, gedoneerd door winkels, e.d. Helaas zijn veel kledingstukken stuk. Donderdag heb ik samen met Anneline de kleding uitgezocht. Er was maar weinig kinderkleding, maar wel veel voor stevige vrouwen. We hopen dat we mensen hier er gelukkig mee kunnen maken!

Eigenlijk was het op 4 april al zover, maar eerste paasdag 1999 -precies 10 jaar terug dus- maakte ik voor het eerst kennis met Kaapstad! Marc en ik arriveerden op het toen nog zeer amateuristische vliegveldje en werden opgewacht door Craig, onze baas, en zijn toenmalige Nederlandse vriendin Suzan. ’s Middags zaten we in het warme paaszonnetje op het terras bij La Med een biertje te drinken.

Nu ik dit schrijf bedenk ik me wat er allemaal veranderd is sinds toen. Apartheid was in ‘99 nog maar net 5 jaar afgeschaft en Nelson Mandela had zijn eerste en enige termijn als president erop zitten. Zuid-Afrika’s tweede democratische verkiezingen werden gehouden en het was zo zeker als wat dat de ANC opnieuw de verkiezingen zou winnen, en dat Thabo Mbeki (ANC president) dus Zuid-Afrika’s nieuwe president zou worden. Nu zien de verkiezingen er iets gekleurder uit. Veel mensen willen vanwege corruptie en fraude die de regering binnengeslopen is niet meer op de ANC stemmen. Toch zullen ze in de meeste provincies de verkiezingen op 22 april wel weer winnen, maar de afstand tot ‘kleinere’ partijen wordt steeds kleiner. De verkiezingen worden daarmee dus ook wat spannender!

Als ik verder kijk naar alle verschillen tussen toen en nu, kan ik een hoop dingen opnoemen! Als je je auto tegenwoordig fout parkeert, is de kans erg groot dat er een boete onder je ruitenwisser zit als je terug komt. 10 jaar terug parkeerde je waar je wilde en kwam je er mee weg. Bij parkeerplaatsen, waar vroeger kinderen stonden die tegen een kleine vergoeding op je auto letten, tref je nu volwassen ‘pakeerwachters’ aan. Ook zijn er nu meer plekken waar je je auto ‘veilig’ kunt neerzetten. Auto’s die na een bocht midden op de snelweg stilstaan met rook onder de motorkap vandaan zie je ook eigenlijk niet meer, mensen snappen nu dat ze beter aan de kant van de weg kunnen staan (al levert dat ook nog wel eens gevaarlijke situaties op).

Ook zie je nu veel meer ‘zwarten’ aan het werk bij restaurants, winkels en bars. 10 jaar terug waren dit nog meestal blanken. Dit komt overigens vooral doordat de regering een wet heeft aangenomen (’affirmative action’) die zegt dat de werknemers bij een bedrijf de samenleving moet weerspiegelen, en dat dus 60% van het personeel zwart moet zijn, of deze mensen nou gekwalificeerd zijn voor het werk of niet. Het gekke is dat de nationaliteit dan weer niet uitmaakt, dus gekwalificeerde mensen uit het buitenland voeldoen ook aan dat criterium. Als ik het trouwens over ‘zwarten’ heb, is dat totaal niet discriminerend bedoeld. Hier wordt het onderscheid nog heel duidelijk gemaakt: je bent hier ‘wit’ (europees), ‘zwart’ (inheemse bevoking) of ‘gekleurd’ (mix van culturen).

Hoe dan ook, Zuid-Afrika blijft voorlopig nog wel een land in ontwikkeling! Ik kijk met veel plezier terug op de laatste 10 jaar en alle mooie dingen die ik hier heb meegemaakt tijdens mijn 2 langdurige verblijven. Nog even ruim een maandje en dan keren we weer terug naar Nederland! Dit is trouwens ons 75e bericht op de blog, een kleine mijlpaal dus

Prettige paasdagen allemaal!

Op mijn werk hadden ze mij gevraagd om groepswerk te doen. Ik wilde dat wel graag, maar wist niet goed hoe ik het moest aanpakken. Valerie, een van de maatschappelijk werkers, zei dat ik het zelf wel allemaal kon bedenken.

Er kwam een stagaire bij ons werken, dus had ik voorgesteld om samen het groepswerk te doen. In eerste instantie vond ze dat prima, maar na samen al best veel voorbereid te hebben, vertelde zij me over de telefoon dat ze het toch alleen wilde doen. Ik was een beetje boos, ze ging mijn ideeën gebruiken voor haar groepswerk en ik had al eerder kunnen beginnen met mijn groep.

Uiteindelijk ben ik 23 maart gestart en leidde de groep dus in mijn eentje. Ik had 8 sessies in totaal gepland, waarvan de eerste in het teken stond van kennismaken en de laatste een feest. Ik had 10 meisjes tussen de 10 en 12 jaar uitgenodigd, maar de eerste sessie kwamen er maar 3 meiden opdagen. De andere dagen kwamen er 5 meisjes.

Ik heb allerlei verschillende onderwerpen met de groep behandeld, namelijk vriendschap, lichaamsveranderingen en zwangerschap, drugs- en alcoholmisbruik, HIV, kindermisbruik en hun dromen voor de toekomst. Op deze manier hoop ik dat de meiden verstandige keuzes maken en hun school afronden.

Vandaag was de PARTY! Ik heb het opgeschoven, omdat er 2 sessies niet door gingen, en ik wel alle sessies gedaan wilde hebben voordat ze een feestje kregen. Vanmorgen ben ik met een voucher t.w.v. 120 Rand (10 Euro) naar de supermarkt gegaan om inkopen te doen. Gelukkig had ik gisteravond zelf nog wat gekocht, want met 120 Rand kan je niet veel lekkers halen, snoep en koek is duur vergeleken met andere etenswaren.

Het feest begon om 13.00 uur, maar de eerste kwamen kwart over 1 pas binnen. We moesten wachten tot 14.00 uur voordat iedereen er was. Ondertussen heb ik met de anderen die er al wel waren buiten bellen geblazen. (Dit heb ik ook als kleinigheidje mee naar huis gegeven.) Toen ze er allemaal waren, heb ik ze hun eigen boekje gegeven met alle infomatie over de sessies erin, hun kleurplaten en een certificaat. Ze waren er erg blij mee. Nu kunnen zij, als ze thuis zijn, alles nog een keer nalezen en de kleurplaten verder inkleuren.

Nadat ik de boekjes uitgedeeld had, hebben we lekker genoten van al het lekkers dat op de tafel stond en hebben we spelletjes gedaan, vooral stoelendans vonden ze erg leuk om te doen. Ook heeft iedereen lekker gedanst en een mode-show gelopen. Natuurlijk heb ik ook overal weer foto’s van gemaakt, altijd leuk ter herinnering. Volgende week ga ik ook de foto’s laten afdrukken voor de meiden.

Op een warme avond ergens begin augustus zaten 4 mensen op een terras, genaamd hermes, nabij het altijd gezellig station sloterdijk. De megaburgers waren net besteld en het bier vloeide alweer aardig. Een soort traditie wat stamt uit de Aromedia tijd waar gezellig over werk gepraat kon worden, waar we sinds Aromedia nog geregeld samenkomen om elkaars verhalen aan te horen.

Een van die verhalen werd verteld door Ewout. Hij vertelde dat alles rond was om volgende maand naar Zuid-Afrika te vertrekken voor 8 Maanden.

Bij Mark en mij stonden de verhalen uit ’99 en ’04 nog vers in ons geheugen gegrift, Zuid-Afrika is “The Place to be”, als je het aan Ewout vraagt. Tijdens werk kon hij er niet over ophouden, de mooie verhalen volgden zich in rap tempo op. Dus onze enige reactie op het verhaal dat hij naar Zuid-Afrika ging was: “Dan komen wij 2 weken langs”.

En zo geschiede het begin van een mooie vakantie, 11 december waren de tickets geboekt bij KLM om op 13 maart naar Zuid-Afrika te vertrekken. De avond dat we aankwamen mochten we gelijk mee feesten in een afscheidsfeestje van Hildrut, wat erg gezellig was, maar uiteraard ook erg vermoeiend na een lange vlucht van iets meer dan 12 uur.

De volgende dag gingen we gelijk al de Tafelberg op, om te genieten van een adembenemend uitzicht over Kaapstad. Nadat de avond gevallen was moest er uiteraard gebraaid worden, zo heb ik barbecueën al altijd voorgesteld, bergen vlees zonder alle poespas van stokbrood, salades e.d. eromheen, heerlijk!

Dag 3 gingen we naar Kaap de goede hoop. Onderweg zijn we gestopt bij Boulders Beach om de pinguïns te aanschouwen en om de altijd lieve Bobbejanen (Bavianen) die over de weg liepen te ontwijken (Wat een verschrikkelijke !@%^!@ beesten zijn dat, maar dat terzijde). Na vele foto’s te hebben gemaakt op Kaap de goede hoop en Cape point gingen we lekker lunchen in het “Two Oceans Restaurant”, waar we een heftige discussie hebben gevoerd over waar nou de Indische en Atlantische Oceaan bij elkaar komen. Op deze vraag kregen we later in de vakantie een prachtig antwoord. Na de lunch gingen we weer op huis aan, om de braai weer aan te steken en weer bergen met vlees op te eten.

Dag 4 kreeg ik schaakles van Ewout, meer wil ik hier niet over kwijt.

Dag 5 kregen we het goede idee om de Tafelberg te beklimmen, om Mark en mij daarop voor te bereiden gingen we eerst Lions Head beklimmen. Voor iemand die een slechte conditie heeft, is het een pittig klimmetje, maar gelukkig waren er twee mensen die bleven zeggen dat boven bier was. Eenmaal boven aangekomen valt je mond open van het uitzicht. 360 graden, Kaapstad, Devils Peak (Toen nog groen), de Tafelberg, de tampon torens ;-), Clifton Beach en dan de zonsondergang…. Prachtig! Ik had niet eens tijd om een biertje te drinken, ik bleef maar foto’s maken. Thuis lekker douchen om vervolgens niet te gaan braaien maar om Springbok te eten. Op de weg terug kwamen we erachter dat de brand die we eerder zagen nu heel Devils Peak in zijn greep had genomen. Toen we de vlammen ook over de berg zagen komen, was dat toch even schrikken. Gelukkig is voor ons alles goed afgelopen.

Na op dag 6 het prachtige “Two ocean’s aquarium” en de aftermath van de brand te hebben bezocht, begonnen we op dag 7 om 2 uur ’s ochtends aan onze “roadtrip” door de Garden Route, 1500 km in 3 dagen door een prachtig gebied.

Rond een uur of 9 kwamen we aan in Wildernis waar we een mooie wandeling hebben gemaakt richting een waterval wat niet heel veel voorstelde, maar dat mocht de pret niet drukken. Geef mannen water en stenen en hun dag kan niet meer stuk. Terugkomend bij de auto waren we erg dorstig omdat we ons zo goed hadden voorbereid, dat we niet eens water bij ons hadden. We gingen dan ook snel een terrasje opzoeken in het 25km verder gelegen Knysna om een heerlijk koude Castle (of was het een windhoek…) te nuttigen. Eenmaal bijgekomen moesten we van Ewout “The Heads” in Knysna zien, maar aangezien hij even genoeg had van het auto rijden was het aan mij om ons daar veilig heen te brengen, veilig en verkeer gaat sowieso niet samen in 1 zin in Zuid-Afrika, maar het is me gelukt. Eenmaal bij “The Heads” aangekomen, zonder rechts te gaan rijden, hebben we nog meer mooie foto’s kunnen nemen. We vervolgden onze reis naar Plettenberg Bay waar we eerst een hotelletje opgezocht hebben om daarna heerlijk te eten bij de gezellige en altijd vrolijke Cats.

Volgende stop, Storms River, Tsitsjikama park. In de vroege ochtend hebben we daar een mooie wandeling gemaakt om daarna in Jeffrey’s Bay wat te eten en drinken. Vanuit Jeffrey’s Bay begon de terugweg naar Kaapstad, ondertussen zaten we al een 700km oostwaarts. Op de terugweg gingen we Cats nog even gedag zeggen en dronken we daar nog een biertje om vervolgens in het “bruisende” Albertina een slaapplek te zoeken. Gelukkig vonden we al snel een B&B, een slaperig vrouwtje deed gelukkig nog open en vertelde dat ze al aan het slapen was. Het was tenslotte al 9 uur in de avond. De 2 huisjes die ze had waren nog vrij en hebben we kunnen genieten van een heerlijke nachtrust en uitgebreid ontbijt.

Tijdens onze laatste dag van onze roadtrip hebben we Cape Agulhas, het meest zuidelijke puntje van afrika, bezocht, waar we het meest zuidelijke biertje hebben gedronken in het meest zuidelijke cafe, in het meest zuidelijke dorpje van Zuid-Afrika, wat dus in het zuiden van Afrika ligt.

Uitrusten was er voor ons niet bij, om 4 uur ging de wekker weer, om vervolgens naar het vliegveld te vertrekken. Aangekomen in Johannesburg, stond de taxi klaar om ons naar het grote Kruger park te brengen. Helaas moesten we eerst nog 8 uur in een taxi hobbelen. Dezelfde avond begon onze eerste game drive, achteraf stelde deze weinig voor, maar toch behoorlijk wat game gezien. Waaronder een Luipaard op twee meter afstand, weliswaar gescheiden door een hek maar dat doet er niet toe. Aan de chauffeur was wel te merken dat dit een bijzondere gebeurtenis was. Aangekomen in Marc’s Treehouse camp werd er eerst uitgelegd dat er geen eten in de boomhutten bewaard mocht worden anders kwamen de apen dit halen en dan bleef er niet veel over van je bagage. Na een heerlijke maaltijd dropen Mark en ik al snel af naar onze boomhut om van onze broodnodige nachtrust te genieten. Naast wat beesten wat aan onze deur stond te krabben was dit aardig gelukt.

De volgende ochtend werden we wakker doordat het zonnetje door de kieren van de boomhut scheen, met fluitende vogeltjes op de achtergrond. Je kunt je geen betere plek verzinnen om wakker te worden dan daar, tussen de bomen, het kabbelende water en de fluitende vogeltjes… Ik dwaal af… Na een goed verzorgd ontbijt was het tijd voor onze eerste echte game drive. 9 uur lang in een open auto door het Kruger park rijden, prachtig, wat een ervaring. Leeuwen wat op 10 meter van de auto ligt te slapen, een giraf wat ongestoord aan een boom zit te knabbelen, grazende olifanten langs een picknick plek. Na de tweede dag hadden we al 4 van de Big-5 gezien, de Olifant, de leeuw, de buffel en de luipaard we misten alleen de neushoorn nog. Verder honderden impala’s, zebra’s, een paar gemsbokken en giraffen. ’s Avonds hebben we met zijn allen nog lekker na zitten praten rond het kampvuur.

De derde dag was de dag van de tweede en laatste game drive, vandaag moeste we de neushoorn zien, we hadden al besloten dat als we hem niet zagen volgend jaar terug zouden komen. Gelukkig kwamen we nog heel veel andere beesten tegen die we de dag daarvoor nog niet hadden gezien, nijlpaarden, waterbokken en zelfs 2 zwarte mamba’s. 1 daarvan bij een eettentje, toen nog niet wetende dat het een zwarte mamba was. Eenmaal weer op de weg reden we er bijna 1 over, waarna de chauffeur vertelde dat het een zwarte mamba was (een zwarte mamba is de snelste slang ter wereld en de giftigste slang van Afrika, na een half uur kan je het al niet meer navertellen dat je gebeten bent). Toen we de gate van het kruger park dichter en dichter naderde waren we bang dat we geen neushoorn meer zagen, maar ineens trapte de chauffeur de rem, en jawel zo’n 2 a 300 meter door de bomen door, een neushoorn! Dat was balen, nu hoefden we volgend jaar niet meer terug te komen. Terug gekomen in het kamp, zaten we lekker aan het bier en de Cane Train en waren we al snel met elkaar in gesprek geraakt wie waar vandaan kwam, met als resultaat dat er 2 kiwi’s, 2 duitsers, 1 zwitser, 1 aussie, 1 schot en 3 nederlanders waren. Uiteraard werden er bijzondere verhalen uitgewisseld. Om 12 uur was het wel welletjes (het bier was op), dus gingen we maar ons bed in om vervolgens 5 uurtjes te slapen.

De laatste dag van onze safari begon om 6 uur in de ochtend met een wandeling door de bossen. Tijdens de wandeling werd veel uitgelegd over de sporen wat beesten achter lieten, zo hebben we sporen van antilopen, apen en zelfs een vrouw met hoge hakken gezien. Na de wandeling begon de lange reis terug naar Kaapstad, met een stop bij de Blyde River Canyon. Op het vliegveld in Kaapstad aangekomen begon de zoektocht naar Ewout, die ons op zou komen halen, na 2 minuten zoeken (zo groot is de aankomst hal) gaven we toch maar een belletje. De telefoon bleef maar overgaan, uiteindelijk pakte een slaperige Ewout op. Hij was in slaap gevallen… Die avond vertelde hij aan ons dat hij de nacht daarvoor niet had geslapen, omdat hij een ring had gekocht en Annet een aanzoek ging doen. Hij had daar onze hulp voor nodig.

Onze allerlaatste dag van onze prachtige vakantie begon met geheimzinnig werk, Annet mocht natuurlijk niet weten dat we champagne flessen hadden en dat Ewout een aanzoek ging doen. Eenmaal op blaubergstrand aangekomen en na een succesvol aanzoek, ging de champagnefles leeg en gingen we nog heerlijk lunchen bij het frituurtje. Op de allerlaatste avond moest er uiteraard voor de laatste keer gebraaid worden, waarna onze lange vlucht terug begon.

Wat een vakantie hebben we gehad, wat mooi was Zuid-Afrika. Alle verhalen wat Ewout heeft verteld bleken waar te zijn, en hoe jammer was het nu, dat we in het vliegtuig terug zaten naar Nederland… Zelfs Gerard Joling kon daar geen positieve draai aan geven. We gingen terug naar het 3 graden koude Nederland, terug naar Nederland om maandag weer aan het werk te gaan… Maar wel met een ervaring rijker wat ik nooit meer zal vergeten.

Ewout en Annet, het enige wat mij nog rest om te zeggen is:

Baie Dankie!!!!!

Gisteren precies 2 weken terug (donderdag) zouden we ’s middags, meteen na Annet’s werk in de auto stappen om een 2-daagse roadtrip door de ‘garden route’ te doen. De garden route is een strook natuurgebied langs de zuidkust van Zuid-Afrika, met veel bossen, bergen, stranden, grotten en natuurparken. Omdat het de avonden ervoor een beetje laat geworden was, was ik redelijk moe en zag ik er tegenop om 500 kilometer te rijden en daar dan meteen een hotelletje te pakken. Daarom besloten we om vroeg naar bed te gaan en rond half 3 ’s ochtends te gaan rijden.

De wekker ging om 2:00, iedereen sprong onder de douche, pakten zijn spullen, at ik nog een hamburger (als ik wakker wordt vraagt mijn maag direct om eten..) en stapten we in de auto. Om kwart voor 3 reden we weg en begon onze roadtrip! Om half vijf stonden we vlak na de Sir Lowry’s Pass (de pas door de Hottentot-Holland Mountains ten oosten van Kaapstad) stil voor wegwerkzaamheden. Op het bord stond dat de maximum wachttijd 20 minuten was, dus we stapten uit om de sterrenhemel te bekijken en de benen te strekken. Uiteindelijk hebben we maar 10 minuten hoeven wachten. Bij wegwerkzaamheden een paar kilometer verderop hadden we mazzel: we konden in één keer doorrijden zonder wachten! Om kwart over 6 begon de zon op te komen en besloten we even te gaan ontbijten bij een ‘1-stop’ in Heidelberg. Na het ontbijt zagen we de zon eindelijk boven de bergen uitkomen en reden we verder. Rond 8 uur reden we voorbij een bord waarop ‘Wilderness National Park linksaf’ stond, we keken elkaar aan en besloten erheen te gaan. Aangekomen bij een kampeerterrein bekeken we wat we daar precies konden doen en kwamen we er achter dat er een coole wandelroute door het bos naar een waterval was.

Na ruim een uur lopen kwamen we eindelijk bij de waterval aan, die er op de foto’s toch net iets groter uitzag dan in het echt. Dat mocht de pret niet drukken, we hebben daar mooi even gezeten, foto’s gemaakt en daarna weer teruggelopen. De route door het bos liep langs een riviertje die we op een gegeven moment ook oversteken moesten via een pontje waarbij je jezelf aan een touw naar de overkant moest trekken. Ook hebben we veel lol gehad om de naam van het natuurgebied.. ‘lopen door de wildernis’, even ‘pissen in de wildernis’ en ga zo maar door. Hierna zijn we richting Knysna gereden waar we op een terrasje gelunched hebben. Knysna ligt aan een groot meer (the Knysna Lagoon) die bij ‘The Heads’ uitmondt in de Indische Oceaan. Omdat daar de oceaan en het brakke water elkaar treffen zie je op dat punt vaak (maar nu niet) gigantische golven tegen de rotsen aan beuken, mooi om naar te kijken dus! Na een uurtje daar zijn we verder gereden naar Plettenberg Bay, 30 kilometer verderop. In ‘Plett’ heb je een mooi strand en een leuk strandtentje dus daar hebben we een paar drankjes gedaan en zijn we daarna op zoek gegaan naar een hotel om te overnachten.

In het centrum van Plett kwamen het ‘Bay View Hotel’ tegen dus we informeerden naar de prijs, bekeken de kamers en checkten in. Terwijl we op het terrasje daar gezellig een biertje dronken bedachten we dat het misschien slimmer was om een dagje extra aan onze roadtrip te plakken, om zo wat meer plekken te kunnen zien. Vanuit Plett wilden we nog door naar Tsitsikamma (tropisch regenwoud), Jeffrey’s Bay en dan terug naar Kaapstad via Cape Agulhas (zuidelijkste punt van Afrika) en Witsand. Omdat we dat zeker niet in 1 dag -tijdens daglicht- zouden redden besloten we om die extra dag eraan te plakken. ’s Avonds zijn we bij een gezellig restaurantje in Plett wat gaan eten. Een mondige serveerster (’cats’) verzorgde onze drankjes en we hadden veel lol om haar gekke praatjes. Rond een uur of 11 vonden we het mooi geweest en gingen we terug naar het hotel. Ik speelde nog een potje snelschaak tegen Youri, dat had ik beter niet kunnen doen met bier en slaaptekort Hierna doken we lekker ons bed in, dat voelde erg goed na 22 uur!

Om half 8 ging de wekker weer, hebben we ontbeten en zijn we richting Tsitsikamma gereden. Na een half uurtje rijden kwamen we over een brug waar ’s werelds hoogste bungyjump is: 207 meter hoog. We hebben even gekeken hoe iemand de sprong waagde, en besloten we dat wij dat toch ècht maar niet gingen doen! We reden verder en stopten bij de Storms River ingang van het Tsitsikamma National Park. We hadden in foldertjes gezien dat je hier een ‘canopy tour’ kon doen, aan een kabelbaan tussen de boomtoppen van het regenwoud door zoeven. Dat leek ons wel wat dus dat probeerden we te boeken. Helaas zaten ze tot ’s middags half 2 al helemaal vol dus we besloten dan maar op eigen gelegenheid een wandeling door het regenwoud te maken. Een klein uurtje hebben we rondgelopen in dit prachtige bos! Hierna zijn we weer in de auto gesprongen en zijn we naar Jeffrey’s Bay gereden, dat nog 113 kilometer naar het oosten ligt.

In Jeffrey’s Bay (een van Zuid-Afrika’s surfers hotspots) hebben we bij een tentje aan Dolphin Beach gelunched, en hebben we een half uurtje op het strand gezeten. Omdat een bekende van Annet en mij (Sanne) uit de kerk in Nederland al een tijdje in Jeffrey’s Bay woont, dachten we dat het leuk was om even langs te rijden. In januari had ik in de kerk even snel een foto’tje genomen van het adres en deze kon ik nu dus mooi in de TomTom zetten. Bij het huis van Sanne en Lourens aangekomen kregen we een warm welkom van de 2 honden bij de deur (goede waakhonden!) maar ze bleken zelf helaas niet thuis. Aan de buren die aan kwamen rijden heb ik gevraagd of ze Sanne’s telefoonnummer hadden en dus kon ik haar even bellen. Helaas waren ze nog een uur rijden van huis af dus -gezien ons krappe schema- konden we daar niet op wachten.. we moesten door! Wel hoorden we van de geboorte van hun zoontje ‘Jaco’ de week ervoor en dat alles goed met ze ging. Misschien kunnen we binnenkort nog eens die kant op om teentjes te tellen!

Vanuit Jeffrey’s Bay begonnen we onze terugreis richting Kaapstad en hebben we in Plett een tussenstop gemaakt om nog even wat te drinken en wat snacks in te slaan voor in de auto. We wilden doorrijden naar Mossel Bay om daar te overnachten, maar daar eenmaal aangekomen rond een uur of 8 bleek er een of ander bikers festival te zijn. We hebben nog even geinformeerd bij een hotel maar daar hoorden we dat waarschijnlijk alle hotels in Mossel Bay volgeboekt zouden zijn ivm dat festival. Ze raadde ons aan om door te rijden naar het volgende dorp ‘Albertinia’, dat zo’n 60 kilometer verderop langs onze route lag. Rond 9 uur kwamen we in Albertinia aan en hebben we daar de bordjes naar het Albertinia B&B gevolgd. Dat bleek een goede keus, het B&B lag in het ‘nette’ deel van Albertinia, de andere hotels waar we later ’s avonds (op zoek naar eten) langskwamen bleek een hoop uitschot rond te hangen. Rond een uurtje of 11 ploften we onze bedjes in. De bolgende ochtend zater we om 8 uur aan de ontbijttafel en kregen we van onze gastvrouw een heerlijk Engels ontbijtje voorgeschoteld.

Na het ontbijt reden we naar Cape Agulhas, het meeste zuidelijke punt van Afrika waar -zo zegt men- de Indische en Allantische Oceaan elkaar ontmoeten. Mark en Youri deden hun schoenen uit en stapten in het water om in de twee oceanen tegelijk te kunnen staan. Bij het ‘2 oceanen monument’ hoorde een man ons nederlands praten en vroeg hij of ik hem wilde helpen om het monument vrij te houden. Hij was namelijk met zijn ‘brommert’ vanuit Nederland naar Zuid-Afrika (!) gereden en een vriendin zou hem filmen terwijl hij met zijn motor naar dit punt toe zou rijden. Hierna hebben we nog fish and chips gegeten, en zijn we weer in de auto geklommen om terug naar Kaapstad te rijden. Na in totaal 1550 kilometer gereden te hebben kwamen we om vier uur thuis aan, hebben we onze spullen gedropt en zijn we naar Kirstenbosch gegaan om het summerconcert van aKing, een Zuid-Afrikaanse band te bekijken. Na ruim een uur relaxed in het gras te hebben gezeten tijdens het concert zijn we weer naar huis gelopen. We doken vrij vroeg ons bed in, want om 4:00 uur moest ik Mark en Youri naar het vliegveld brengen voor hun trip naar Kruger Park!

Youri’s gastblog staat ondertussen klaar om gepubliceerd te worden, dus bij deze weer genoeg leesvoer!

Bij deze willen we iedereen nog even bedanken voor de leuke reacties op ons verlovingsbericht! We vonden het erg leuk om ze te lezen! Keep ‘em coming

We zijn hard bezig met de laatste inhaalslag van Mark & Youri’s verblijf hier, ook hun gastblog komt vanavond nog op de site!

We horen trouwens dat het in Nederland erg lekker weer was vandaag, het is jullie gegund! Hier gaan we merkbaar richting winter: de zon staat lager, de dagen worden wat koeler en de nachten koud (zo’n 15 graden). Dat laatste klinkt misschien niet zo heel koud, maar de lage luchtvochtigheid en wind zorgt toch echt voor flink wat kippenvel!

Annet had 2 weken terug op woensdagochtend (18 maart, dag na de grote brand op Devil’s Peak) een open dag bij de FARR (Foundation for Alcohol Related Research) Training Academy in Rondebosch. Omdat onze kerk daar vlakbij zit, en ze bovenin een koffiebar met èchte lekkere koffie hebben, zijn Youri, Mark en ik daar op het terrasje even lekker een bakkie gaan drinken. We konden vanaf daar mooi kijken hoe de blushelikopters de laatste brandjes op Devil’s Peak blusten.

Na een half uurtje belde Annet dat het er al weer op zat, dus kwam ze lopend met een collega naar de kerk toe. Daar hebben we nog heel even gezeten en zijn we naar het Two Oceans Aquarium in het Waterfront gegaan. In dit aquarium hebben ze praktisch alle diersoorten die er in de oceanen rond Zuid-Afrika rondzwemmen èn in een (groot) aquarium passen.. Geen walvissen dus.. maar wel haaien!

Nadat we alle visjes op de foto hadden gezet zijn we langs Rhodes Memorial gereden (waar de dag ervoor brand begonnen was) om te kijken wat de schade was. Verschillende delen van de berg stonden nog steeds in brand of rookten nog na, dus de blushelikopters vlogen nog steeds af en aan.