InKaapstad blog

Op een warme avond ergens begin augustus zaten 4 mensen op een terras, genaamd hermes, nabij het altijd gezellig station sloterdijk. De megaburgers waren net besteld en het bier vloeide alweer aardig. Een soort traditie wat stamt uit de Aromedia tijd waar gezellig over werk gepraat kon worden, waar we sinds Aromedia nog geregeld samenkomen om elkaars verhalen aan te horen.

Een van die verhalen werd verteld door Ewout. Hij vertelde dat alles rond was om volgende maand naar Zuid-Afrika te vertrekken voor 8 Maanden.

Bij Mark en mij stonden de verhalen uit ’99 en ’04 nog vers in ons geheugen gegrift, Zuid-Afrika is “The Place to be”, als je het aan Ewout vraagt. Tijdens werk kon hij er niet over ophouden, de mooie verhalen volgden zich in rap tempo op. Dus onze enige reactie op het verhaal dat hij naar Zuid-Afrika ging was: “Dan komen wij 2 weken langs”.

En zo geschiede het begin van een mooie vakantie, 11 december waren de tickets geboekt bij KLM om op 13 maart naar Zuid-Afrika te vertrekken. De avond dat we aankwamen mochten we gelijk mee feesten in een afscheidsfeestje van Hildrut, wat erg gezellig was, maar uiteraard ook erg vermoeiend na een lange vlucht van iets meer dan 12 uur.

De volgende dag gingen we gelijk al de Tafelberg op, om te genieten van een adembenemend uitzicht over Kaapstad. Nadat de avond gevallen was moest er uiteraard gebraaid worden, zo heb ik barbecueën al altijd voorgesteld, bergen vlees zonder alle poespas van stokbrood, salades e.d. eromheen, heerlijk!

Dag 3 gingen we naar Kaap de goede hoop. Onderweg zijn we gestopt bij Boulders Beach om de pinguïns te aanschouwen en om de altijd lieve Bobbejanen (Bavianen) die over de weg liepen te ontwijken (Wat een verschrikkelijke !@%^!@ beesten zijn dat, maar dat terzijde). Na vele foto’s te hebben gemaakt op Kaap de goede hoop en Cape point gingen we lekker lunchen in het “Two Oceans Restaurant”, waar we een heftige discussie hebben gevoerd over waar nou de Indische en Atlantische Oceaan bij elkaar komen. Op deze vraag kregen we later in de vakantie een prachtig antwoord. Na de lunch gingen we weer op huis aan, om de braai weer aan te steken en weer bergen met vlees op te eten.

Dag 4 kreeg ik schaakles van Ewout, meer wil ik hier niet over kwijt.

Dag 5 kregen we het goede idee om de Tafelberg te beklimmen, om Mark en mij daarop voor te bereiden gingen we eerst Lions Head beklimmen. Voor iemand die een slechte conditie heeft, is het een pittig klimmetje, maar gelukkig waren er twee mensen die bleven zeggen dat boven bier was. Eenmaal boven aangekomen valt je mond open van het uitzicht. 360 graden, Kaapstad, Devils Peak (Toen nog groen), de Tafelberg, de tampon torens ;-), Clifton Beach en dan de zonsondergang…. Prachtig! Ik had niet eens tijd om een biertje te drinken, ik bleef maar foto’s maken. Thuis lekker douchen om vervolgens niet te gaan braaien maar om Springbok te eten. Op de weg terug kwamen we erachter dat de brand die we eerder zagen nu heel Devils Peak in zijn greep had genomen. Toen we de vlammen ook over de berg zagen komen, was dat toch even schrikken. Gelukkig is voor ons alles goed afgelopen.

Na op dag 6 het prachtige “Two ocean’s aquarium” en de aftermath van de brand te hebben bezocht, begonnen we op dag 7 om 2 uur ’s ochtends aan onze “roadtrip” door de Garden Route, 1500 km in 3 dagen door een prachtig gebied.

Rond een uur of 9 kwamen we aan in Wildernis waar we een mooie wandeling hebben gemaakt richting een waterval wat niet heel veel voorstelde, maar dat mocht de pret niet drukken. Geef mannen water en stenen en hun dag kan niet meer stuk. Terugkomend bij de auto waren we erg dorstig omdat we ons zo goed hadden voorbereid, dat we niet eens water bij ons hadden. We gingen dan ook snel een terrasje opzoeken in het 25km verder gelegen Knysna om een heerlijk koude Castle (of was het een windhoek…) te nuttigen. Eenmaal bijgekomen moesten we van Ewout “The Heads” in Knysna zien, maar aangezien hij even genoeg had van het auto rijden was het aan mij om ons daar veilig heen te brengen, veilig en verkeer gaat sowieso niet samen in 1 zin in Zuid-Afrika, maar het is me gelukt. Eenmaal bij “The Heads” aangekomen, zonder rechts te gaan rijden, hebben we nog meer mooie foto’s kunnen nemen. We vervolgden onze reis naar Plettenberg Bay waar we eerst een hotelletje opgezocht hebben om daarna heerlijk te eten bij de gezellige en altijd vrolijke Cats.

Volgende stop, Storms River, Tsitsjikama park. In de vroege ochtend hebben we daar een mooie wandeling gemaakt om daarna in Jeffrey’s Bay wat te eten en drinken. Vanuit Jeffrey’s Bay begon de terugweg naar Kaapstad, ondertussen zaten we al een 700km oostwaarts. Op de terugweg gingen we Cats nog even gedag zeggen en dronken we daar nog een biertje om vervolgens in het “bruisende” Albertina een slaapplek te zoeken. Gelukkig vonden we al snel een B&B, een slaperig vrouwtje deed gelukkig nog open en vertelde dat ze al aan het slapen was. Het was tenslotte al 9 uur in de avond. De 2 huisjes die ze had waren nog vrij en hebben we kunnen genieten van een heerlijke nachtrust en uitgebreid ontbijt.

Tijdens onze laatste dag van onze roadtrip hebben we Cape Agulhas, het meest zuidelijke puntje van afrika, bezocht, waar we het meest zuidelijke biertje hebben gedronken in het meest zuidelijke cafe, in het meest zuidelijke dorpje van Zuid-Afrika, wat dus in het zuiden van Afrika ligt.

Uitrusten was er voor ons niet bij, om 4 uur ging de wekker weer, om vervolgens naar het vliegveld te vertrekken. Aangekomen in Johannesburg, stond de taxi klaar om ons naar het grote Kruger park te brengen. Helaas moesten we eerst nog 8 uur in een taxi hobbelen. Dezelfde avond begon onze eerste game drive, achteraf stelde deze weinig voor, maar toch behoorlijk wat game gezien. Waaronder een Luipaard op twee meter afstand, weliswaar gescheiden door een hek maar dat doet er niet toe. Aan de chauffeur was wel te merken dat dit een bijzondere gebeurtenis was. Aangekomen in Marc’s Treehouse camp werd er eerst uitgelegd dat er geen eten in de boomhutten bewaard mocht worden anders kwamen de apen dit halen en dan bleef er niet veel over van je bagage. Na een heerlijke maaltijd dropen Mark en ik al snel af naar onze boomhut om van onze broodnodige nachtrust te genieten. Naast wat beesten wat aan onze deur stond te krabben was dit aardig gelukt.

De volgende ochtend werden we wakker doordat het zonnetje door de kieren van de boomhut scheen, met fluitende vogeltjes op de achtergrond. Je kunt je geen betere plek verzinnen om wakker te worden dan daar, tussen de bomen, het kabbelende water en de fluitende vogeltjes… Ik dwaal af… Na een goed verzorgd ontbijt was het tijd voor onze eerste echte game drive. 9 uur lang in een open auto door het Kruger park rijden, prachtig, wat een ervaring. Leeuwen wat op 10 meter van de auto ligt te slapen, een giraf wat ongestoord aan een boom zit te knabbelen, grazende olifanten langs een picknick plek. Na de tweede dag hadden we al 4 van de Big-5 gezien, de Olifant, de leeuw, de buffel en de luipaard we misten alleen de neushoorn nog. Verder honderden impala’s, zebra’s, een paar gemsbokken en giraffen. ’s Avonds hebben we met zijn allen nog lekker na zitten praten rond het kampvuur.

De derde dag was de dag van de tweede en laatste game drive, vandaag moeste we de neushoorn zien, we hadden al besloten dat als we hem niet zagen volgend jaar terug zouden komen. Gelukkig kwamen we nog heel veel andere beesten tegen die we de dag daarvoor nog niet hadden gezien, nijlpaarden, waterbokken en zelfs 2 zwarte mamba’s. 1 daarvan bij een eettentje, toen nog niet wetende dat het een zwarte mamba was. Eenmaal weer op de weg reden we er bijna 1 over, waarna de chauffeur vertelde dat het een zwarte mamba was (een zwarte mamba is de snelste slang ter wereld en de giftigste slang van Afrika, na een half uur kan je het al niet meer navertellen dat je gebeten bent). Toen we de gate van het kruger park dichter en dichter naderde waren we bang dat we geen neushoorn meer zagen, maar ineens trapte de chauffeur de rem, en jawel zo’n 2 a 300 meter door de bomen door, een neushoorn! Dat was balen, nu hoefden we volgend jaar niet meer terug te komen. Terug gekomen in het kamp, zaten we lekker aan het bier en de Cane Train en waren we al snel met elkaar in gesprek geraakt wie waar vandaan kwam, met als resultaat dat er 2 kiwi’s, 2 duitsers, 1 zwitser, 1 aussie, 1 schot en 3 nederlanders waren. Uiteraard werden er bijzondere verhalen uitgewisseld. Om 12 uur was het wel welletjes (het bier was op), dus gingen we maar ons bed in om vervolgens 5 uurtjes te slapen.

De laatste dag van onze safari begon om 6 uur in de ochtend met een wandeling door de bossen. Tijdens de wandeling werd veel uitgelegd over de sporen wat beesten achter lieten, zo hebben we sporen van antilopen, apen en zelfs een vrouw met hoge hakken gezien. Na de wandeling begon de lange reis terug naar Kaapstad, met een stop bij de Blyde River Canyon. Op het vliegveld in Kaapstad aangekomen begon de zoektocht naar Ewout, die ons op zou komen halen, na 2 minuten zoeken (zo groot is de aankomst hal) gaven we toch maar een belletje. De telefoon bleef maar overgaan, uiteindelijk pakte een slaperige Ewout op. Hij was in slaap gevallen… Die avond vertelde hij aan ons dat hij de nacht daarvoor niet had geslapen, omdat hij een ring had gekocht en Annet een aanzoek ging doen. Hij had daar onze hulp voor nodig.

Onze allerlaatste dag van onze prachtige vakantie begon met geheimzinnig werk, Annet mocht natuurlijk niet weten dat we champagne flessen hadden en dat Ewout een aanzoek ging doen. Eenmaal op blaubergstrand aangekomen en na een succesvol aanzoek, ging de champagnefles leeg en gingen we nog heerlijk lunchen bij het frituurtje. Op de allerlaatste avond moest er uiteraard voor de laatste keer gebraaid worden, waarna onze lange vlucht terug begon.

Wat een vakantie hebben we gehad, wat mooi was Zuid-Afrika. Alle verhalen wat Ewout heeft verteld bleken waar te zijn, en hoe jammer was het nu, dat we in het vliegtuig terug zaten naar Nederland… Zelfs Gerard Joling kon daar geen positieve draai aan geven. We gingen terug naar het 3 graden koude Nederland, terug naar Nederland om maandag weer aan het werk te gaan… Maar wel met een ervaring rijker wat ik nooit meer zal vergeten.

Ewout en Annet, het enige wat mij nog rest om te zeggen is:

Baie Dankie!!!!!

Annet had 2 weken terug op woensdagochtend (18 maart, dag na de grote brand op Devil’s Peak) een open dag bij de FARR (Foundation for Alcohol Related Research) Training Academy in Rondebosch. Omdat onze kerk daar vlakbij zit, en ze bovenin een koffiebar met èchte lekkere koffie hebben, zijn Youri, Mark en ik daar op het terrasje even lekker een bakkie gaan drinken. We konden vanaf daar mooi kijken hoe de blushelikopters de laatste brandjes op Devil’s Peak blusten.

Na een half uurtje belde Annet dat het er al weer op zat, dus kwam ze lopend met een collega naar de kerk toe. Daar hebben we nog heel even gezeten en zijn we naar het Two Oceans Aquarium in het Waterfront gegaan. In dit aquarium hebben ze praktisch alle diersoorten die er in de oceanen rond Zuid-Afrika rondzwemmen èn in een (groot) aquarium passen.. Geen walvissen dus.. maar wel haaien!

Nadat we alle visjes op de foto hadden gezet zijn we langs Rhodes Memorial gereden (waar de dag ervoor brand begonnen was) om te kijken wat de schade was. Verschillende delen van de berg stonden nog steeds in brand of rookten nog na, dus de blushelikopters vlogen nog steeds af en aan.

Mark en Youri wilden graag de tafelberg beklimmen, maar omdat dat een stevige klim is stelde ik voor om eerst Lion’s Head op te gaan als voorbereiding. Dinsdagmiddag (de 17e) zijn we dus in de auto gesprongen en om kwart over 5 begonnen we de tocht naar boven. Na een paar honderd meter lopen kwamen de jongens er achter dat het looppad een stevige aanslag op de kuiten was, maar omdraaien was uiteraard geen optie Om half 7 bereikten we de top en dronken we onze meegebrachte biertjes, terwijl we van het uitzicht genoten. Nadat de biertjes op waren en de foto’tjes genomen begonnen we onze tocht weer terug naar beneden! Nog een keertje doen Youri?

Even voor achter waren we weer beneden en reden we naar huis om ons even op te frissen en Annet op te halen, we wilden namelijk in de binnenstad een goede ‘gamesteak’ eten (vlees van wilde dieren zoals Kudu, springbok, krokodil, struisvogel etc).

Op weg naar de binnenstad werden we ingehaald door een brandweerauto met loeiende sirenes, die de afslag richting Rhodes Memorial nam (een monument voor wijlen Cecil Rhodes op de heuvelrug van Devil’s Peak). We zagen een relatief klein brandje en gingen er vanuit dat dit wel snel geblust zou zijn. Na een paar heerlijke steaks bij het restaurantje reden we terug en zagen we tot onze verbazing dat de brand zich flink had uitgebreid: half Devil’s Peak stond ondertussen in de fik! We zijn nog even gestopt langs de kant van de weg om -ramptoeristen die we zijn- een paar foto’s te nemen, maar op last van de politie moesten we weer verder rijden. Vanaf thuis konden we de roodgekleurde roodwolken boven Devil’s Peak zien, maar de brand zelf op dat moment nog niet. Mark en Youri besloten naar bed te gaan en vlak daarna kwamen Chris en Jane (de 2 Amerikanen die nu in het ‘dog house’ zitten) met het goede idee om vanaf het dak van ons huis de brand te bekijken. Met z’n drieën klommen we dus het dak op en na een paar minuten zagen we tot onze verschrikking opeens de vlammen boven de bergrand uitkomen… het leek dus onze kant op te komen! Na een uurtje kijken, foto’s maken en afwachten besloten we toch maar naar bed te gaan, het was tenslotte al half 2…

(Klik voor vergroting, de tijdstippen staan rechtsbovenin)

De volgende ochtend bleek de brand redelijk onder controle en vlogen de blushelikopters af en aan om de laatste brandhaarden te blussen en de rest nat te houden. Ook lazen we in de krant dat er ruim honderd mensen geëvacueerd waren omdat hun huizen aan de rand van het vuur stonden. Ook was er een dakloos stel gevonden die ernstig verbrand waren. Later lazen we dat ze beiden in het ziekhuis aan hun brandwonden zijn overleden, de man de dag na de brand al en de vrouw ruim een week later. In totaal is 510 hectare veld afgebrand op Devil’s Peak. In de media werd overigens overal de Tafelberg genoemd, maar deze stond zelf niet in de brand; Devil’s Peak maakt deel uit van het ‘Table mountain national park’ en loopt door in de Tafelberg (zie ons mooie plaatje bovenop elke pagina )

Foto’s van de brand zet ik er morgen nog bij!

We hebben trouwens Mark en Youri net naar het vliegveld gebracht, die zijn dus weer op weg naar Nederland! Het was erg leuk ze op visite te hebben, we bloggen nog meer over onze belevenissen met ze, onder andere de ‘garden route’ die we vorig weekend gedaan hebben!

Morgen hebben we een leuk nieuwtje voor iedereen… maar dat zien jullie morgen wel!

We lopen een beetje achter met bloggen, sorry… Dit blogbericht gaat over het eerste weekend van Mark en Youri hier dus vanaf vrijdag 13 maart t/m zondag 15 maart.

Vrijdagavond (13 maart) hadden we bij Elizabeth beneden een feestje. Hildrut had voor ons allemaal zwitsers gekookt, een soort pasta met zwitserse kaas, erg lekker. Rond 10 uur hebben we het feestje even verlaten om Mark en Youri van het vliegveld op te halen.

Mark en Youri kwamen echt met de deur in huis vallen; iedereen was al flink aangeschoten, maar het was wel gezellig. Ze moesten gelijk met de vrouwen dansen, wat er best komisch uit zag.

Na een beetje uitgeslapen te hebben, plonsten we zaterdagochtend in het zwembad. De katers -voor zover die aanwezig waren- verdwenen als sneeuw voor de zon! ’s Middags gingen we naar het centrum om met de jongens hun trip naar Kruger Park te boeken. Helaas was het reisbureautje al dicht dus zijn we naar Green Market Square gelopen. Op deze markt verkopen ze allerlei super-afrikaanse souvenirs (girafjes, olifanten, schilderijtjes etc). Na een paar drankjes en lunch op het terras zijn we de tafelberg opgegaan. Uiteraard met de kabelbaan want Mark en Youri waren natuurlijk nog niks gewend Na een paar uurtjes rondlopen vonden we het mooi geweest en zijn we naar Clifton beach gereden. Daar hebben een paar rondjes gelopen en op de rotsen heerlijk in de zon gezeten terwijl we van het uitzicht genoten. We besloten om thuis lekker de braai aan te zwengelen, dus we haalden vlees en bier. Uiteindelijk aten we pas om 10 uur maar hebben we heerlijk genoten van kilo’s vlees

Zondag zijn we naar Cape Point gereden, het meest zuid-westelijke punt van Afrika. Onderweg zijn we langs Boulders beach (bij Simons Town) geweest om de pinguins te bekijken. Grappig om te zien hoe ze zich waggelend voortbewegen, maar vooral hoe ze een duik nemen in de oceaan en er zo snel mogelijk weer uit rennen. Je ziet ze denken… K-k-k-k-ooud!

Na Boulders beach reden we door naar de Cape of Good Hope (Kaap de goede hoop), onderweg kwamen we nog een stel bavianen op en langs de weg tegen. Bij Cape of Good Hope is het water (normaal gesproken) erg wild en waait het er vaak hard. Ook liggen er rond dit punt veel verborgen klippen in het water, dus als schippers dit gevaarlijke punt hadden gepasseerd was er ‘goede hoop’ voor de verdere reis. We zijn via een looppad de rotsen opgeklommen om van het uitzicht te genieten. Mark en Youri gingen nog verder omhoog en Ewout en ik bleven wat lager om foto’s van ze te maken. Toen we na ongeveer een kwartiertje weer naar beneden liepen, zagen we een struisvogel (of was het een stroosebird Youri :-P) vlakbij de auto. Na een aantal foto’s gemaakt te hebben, gingen we door naar Cape Point.

Bij Cape Point aten we nog snel even wat voordat het restaurant dicht ging. We waren tijdens het eten erg waakzaam vanwege de bavianen die daar rondlopen. We hadden al een baviaan op het terras gezien en een man die de aap probeerde weg te jagen. Dit was niet erg slim, want de bavianen zijn mensen gewend en kwam op de man af en liet z’n tanden zien. De man was gelijk niet zo’n held meer en viel bijna over z’n stoel. Youri vond de bavianen ook niet zo leuk meer.

Na het eten liepen we omhoog naar de vuurtoren. Boven aangekomen waren Ewout en ik erg verbaasd; het waaide bijna niet. Toen ik daar stond in 2004 waaide het zo hard dat ik bijna niet kon ademen/praten. We liepen nog een stukje verder naar de rotsen waar we een goed uitzicht hadden op de vuurtoren en in de verte zagen we de tafelberg.

Het was ondertussen al kwart voor 7, dus besloten we terug naar huis te gaan. Moe, maar voldaan hebben we nog lekker buiten gezeten en ’s wereld beste pizza’s gegeten!

Drie weken terug hebben we met onze ’small group’ van de kerk de 12 apostelen (rotsformatie aan de zijkant van de tafelberg) beklommen om van de zonsondergang te genieten. Het was een mooie wandeling via de ‘pipe track’ die bij de voet van de tafelberg begint. Terwijl de zon in de zee zakte, nuttigden we onze meegenomen hapjes en drankjes. Gezellig! Bij deze de foto’s nog!

Een vrouw, Hiltrud uit Zwitserland logeert hier (beneden) voor 7 weken en vroeg laatst aan mij of zij mee naar mijn werk mocht om rond te kijken. Ik vertelde haar dat het niet zo leuk is om een hele dag op kantoor door te brengen, dus stelde ik voor om Fatima te bezoeken en daarna naar Sarah Fox Hospital te gaan, naast het hoofdkantoor van Helpkids. Vandaag kwam het beste uit voor ons allemaal, dus vroeg ik Fatima of het goed was als we rond 2 uur bij haar op bezoek kwamen en dat kon.

Fatima zorgt samen met haar man en dochter voor heel veel kinderen als Cape Town Child Welfare de kinderen niet ergens anders kan plaatsen. Maar er komen ook vaak moeders hun kind brengen omdat ze er niet voor willen zorgen. Zij maakt de kinderen die vaak vies en zwaar verwaarloost bij haar aankomen schoon en brengt ze naar het ziekenhuis voor onderzoek.

Vanmiddag heb ik eerst een korte rondleiding gegeven door het kantoor in Hanover Park en daarna zijn we bij Fatima thuis geweest. Voor Ewout was het ook de eerste keer dat hij alles zag en hoorde alle schokkende verhalen van Fatima, terwijl ik lekker met een baby’tje van 2 maanden oud op de bank zat. Nadat Hiltrud nog een aantal foto’s had genomen van alle kinderen en Fatima gingen we naar Sarah Fox Hospital.

In het Sarah Fox Hospital liggen allemaal kinderen die uit een ziekenhuis ontslagen zijn, maar nog niet gezond genoeg zijn om naar huis te kunnen. Een van de zusters vertelde dat de meeste kinderen wel 2-3 maanden daar blijven om de behandeling af te maken en de kinderen definitief naar huis kunnen. We zagen kinderen van een jaar oud die er uit zagen als baby’s van 3/4 maanden, echt heel klein. Na de babyafdeling gingen we nog even een kijkje nemen op de kinderafdeling. Toen we binnenkwamen, kwam er een jongen op ons afgerend en gaf ons allemaal een hele dikke knuffel. Hij bleef de hele tijd in de buurt en wilde ook op de foto. Hij zette Hiltrud’s bril op en ging voor haar poseren. Ook zagen we een moeder uit Khayelitsha (de grootste township van Kaapstad) met haar kind op schoot en vroeg of zij ook op de foto mocht, natuurlijk!

Na de kinderafdeling zijn we nog even buiten gaan kijken naar de speelplaats, maar we besloten om maar weer naar huis te gaan. We bedankten de mensen en reden weer naar huis. Vandaag heeft Hiltrud ook de andere kant van Kaapstad gezien, ze vond het erg interessant en ik vond het leuk om haar (en Ewout) rond te leiden.

Vorig weekend (28 feb - 1 maart, we zijn een beetje laat met publiceren van dit verhaal…) was het fantastisch weer, 30+ dus zaterdag wilden we lekker een duik in het zwembad nemen. Er dreven redelijk wat blaadjes in het water dus ik begon ze er met het schepnet uit te halen. Op een gegeven moment zag ik iets lopen over de bodem… een krab! Hij was in het zwembad terecht gekomen, we weten niet hoe maar we begonnen een hele reddingspoging om hem er uit te krijgen. Dat was nogal een opgave, want hij was best snel! Uiteindelijk lukte het en hebben we hem in een emmer met zout water gestopt.

Zaterdagavond zijn we naar een rugby wedstrijd geweest, de Stormers (van Kaapstad) tegen de Blues (uit Nieuw Zeeland) en Ricardo ging met ons mee. Ik vind rugby echt leuk om naar te kijken, alles gebeurt op het veld. De supporters zitten door elkaar in het stadion en sommigen zijn wel erg enthousiast. Iets verderop in een ander vak waren supporters van de Stormers de hele wedstrijd aan het zingen en achter ons was een vrouw de hele tijd in het Afrikaans aan het schreeuwen naar de spelers wat ze moesten doen. “kom nou!” hebben we wel honderd keer gehoord, ja de beste stuurlui staan aan wal! In de eerste helft ging het best goed, de Stormers kregen een penalty en scoorden daarmee 3 punten. Helaas scoorden de Blues kort daarna een try (bal over de achterlijn, zoals een touchdown bij american football) en kregen 5 punten. Na een try volgt altijd de conversion, een soort extra penalty die 2 punten waard is. Gelukkig wisten de Blues de bal niet tussen de palen door te schoppen dus die 2 punten lieten ze liggen. De Stormers scoorden later ook nog een try, maar misten helaas ook de conversion, en de Blues scoorden nog een penalty. Zo kwam de uiteindelijke score van de eerste helft op 8-8. De tweede helft kregen de Stormers opnieuw veel kansen, maar de Blues kregen 2 penalties toegewezen (beiden gescoord) en de eindstand kwam daarmee op 8-14. In de allerlaatste minuten waren de Stormers nog vreeeeselijk dichtbij het scoren van een try (1 meter voor de lijn), waarmee ze de wedstrijd nog hadden kunnen winnen, maar het lukte ze niet. Ondanks dat de Stormers verloren, vond ik het best een leuke wedstrijd, alleen Ricardo was erg aan het balen.

Na de wedstrijd gingen we naar “Forries” om nog even wat te eten en hebben daar gezellig nagezeten tot een uur of 11. Ricardo ging nog uit met vrienden, maar wij besloten maar naar huis te gaan. Zondag gingen we namelijk wijnproeven!

Zondagochtend om een uurtje of tien stonden we buiten klaar om te gaan wijnproeven. Omdat het erg warm zou worden en ik en Ewout liever niet wilden rijden (3x raden waarom) zijn we met de auto van Elizabeth richting Garble gereden, een vriend van haar uit de gymnastiekwereld. We zouden eigenlijk eerst met z’n vieren (Elizabeth, Hildred en wij) gaan wijnproeven in Stellenbosch, maar toen Garble ervan hoorde riep hij dat hij en en zijn vrouw en 3 kids ook mee zouden gaan. Hun wijnvoorraad was immers op en moest die dus weer aanvullen. We gingen met de auto’s van Garble en zijn vrouw richting Stellenbosch, gelukkig hadden ze airco want onderweg zagen we de temperatuur oplopen naar 37,5 graad!

Rond half 12 kwamen we bij Muratie aan, een oude winefarm die al ruim 300 jaar in handen is van een familiebedrijf. Binnen probeerden ze zo veel mogelijk om de oude sfeer te behouden, zelfs de spinnenwebben voor het raam werden niet weggehaald! Helaas was deze wijnboer vooral gespecialiseerd in rode wijnen, iets waar Ewout en ik niet zo dol op zijn. We hebben dus vooral alle wit-achtige wijntjes geprobeerd maar helaas was het niet echt onze smaak. Daar hebben we dus geen wijn gekocht.. Garble kocht de voorraad wijn die ze nog van ‘97 hadden liggen op en nam 12 flessen mee.. Bij een volgende winefarm (Backsberg) heeft alleen Ewout nog wijntjes geproefd, 2 vielen er zo in de smaak dat hij een paar flessen heeft gekocht.

Ondertussen was het zo’n beetje lunchtijd dus zouden we wat gaan eten in Franschhoek. Elizabeth en Garble kenden een turner (volgens Garble de beste turner die hij ooit getraind heeft, heeft ook wereldtitels op zijn naam staan) die een paar jaar terug gestopt was en voor een restaurant was gaan werken, dus daar wilden ze gaan eten. Helaas bleek hij daar niet meer werken dus gingen we op zoek naar een ander restaurant. Uiteindelijk (na een uur ofzo) kwamen we bij een ultra-sjieke toko met uitzicht aan waar we onze buikjes hebben gevuld. Na de lunch gingen Garble’s vrouw en de kids naar het strand en hebben wij nog een toeristische route gedaan door de regio. Uiteindelijk waren we om ongeveer half 6 weer thuis.

Afgelopen dinsdag hebben we de arme krab maar vrijgelaten. Na 4 dagen in een emmer, met boerewors voor ontbijt, lunch en diner, besloten we dat hij genoeg geleden had. We waren er inmiddels achter dat het een zoetwater krab was dus we hebben hem vrijgelaten in een riviertje dat vlakbij ons huis loopt! Hij voelde zich als een vis in het water en nestelde zich halverwege tussen een paar stenen.

Al een week lang heftige bosbranden aan de gang in de wijnregio Stellenbosch, Paarl, Franschoek (check de etiketten van de lekkere wijntjes in de supermarkt ) Er hangt een gelige waas over Kaapstad, waar je overigens niet echt erg in hebt. Er staat geen wind, en het is ontzettend heet door de brandende zon. Geen airco of ventilator in huis. En dan tóch gewoon werken hè Wij kunnen de zomer in Nederland aan straks!

Omdat veel mensen vragen naar mijn vrijwilligerswerk hier, bij deze even een ‘korte’ beschrijving van de afgelopen week!

Vorige week ben ik weer begonnen met werken, maar werd dinsdagmiddag ziek en ben de rest van de week thuis gebleven. Afgelopen maandag was ik nog steeds ziek, een beetje grieperig, maar dinsdag ben ik weer begonnen met werken. Ik moest mij eigenlijk voorbereiden voor het groepswerk (’behaviour modification’ en ‘life skills training’ aan de pleegkinderen) Dit moet eigenlijk voor het einde van deze maand gebeuren, maar Valerie (de maatschappelijk werker) had mij nodig. We gingen samen op huisbezoek ter voorbereiding op de rechtzaak van donderdag de 26ste.

De situatie:
Het gaat om een moeder van 30 die 6 kinderen heeft bij 3 verschillende mannen. Alle kinderen zijn uit huis geplaatst, omdat moeder drugs gebruikt(e). Het oudste kind is 13 en de jongste is vorige week 1 jaar geworden. Alle kinderen wonen bij hun vaders en grootouders. We moesten op huisbezoek om te kijken hoe het gaat met de kinderen en of de grootouders of vaders geschikt zijn om de kinderen officieel in hun zorg te krijgen. Op zich zijn ze al wel hun zorg, maar dat is op privaatregeling. Dat betekent dat de moeder ten alle tijden haar kinderen kan terug eisen. Daarom moest het voor de rechter komen om de moeder officieel uit de ouderlijke macht te zetten. Valerie had een van de grootouders al gesproken op kantoor, maar we moesten nu naar de  moeder en naar de andere grootouders/vaders.

Dinsdag was het hier erg warm, rond de 38 graden en Valerie is niet zo fan van lopen, dus vroeg ze aan de nieuwe stagaire of zij ons met haar auto naar de andere kant van Hanover Park kon brengen. Na lang wachten, ongeveer anderhalf uur, gingen we dan eindelijk. De stagaire zette ons af en wij gingen eerst bij de moeder langs om te kijken hoe het met haar ging en de omstandigheden te peilen. Na dit huisbezoek gingen we lopend door naar een van de grootouders. Omdat wij niet precies wisten waar het was, liep de moeder met ons mee. Tijdens zo’n huisbezoek stellen we vragen over achtergrond, financiën, religie, e.d. en kijken rond in het huis om te zien of het groot genoeg is voor het kind/kinderen. Na alle huisbezoeken waren we inmiddels al 3 uur verder en liepen we weer terug naar het kantoor. Daar kwamen om half 4 binnen en kon ik eindelijk gaan lunchen. Ewout kwam mij om 4 uur weer ophalen en thuis aangekomen nam ik even een duik in het zwembad. Daar was ik echt aan toe!!

De volgende dag heb ik alle rapporten geschreven, daar was ik bijna de hele dag zoet mee. ’s Middags was ik er zo klaar mee en wilde naar huis, want ik was Valerie’s werk aan het doen, terwijl zij lekker op stap was met Anneline en een andere collega. Toen zij eindelijk na 2 uur terugkwamen met hun lunch (KFC) en kon ik Ewout opbellen om te vragen of hij mij kwam ophalen. (ik kon niet eerder weg want ik was de enige op kantoor) Ik had met Valerie afgesproken dat ik de volgende dag rechtstreeks naar het hof in Wynberg zou komen.

Donderdagochtend moest ik om 10 uur in het gerechtsgebouw zijn, op de eerste verdieping. Nadat ik door de beveiliging was gegaan en boven kwam, was Valerie nog nergens te bekennen. Alle kinderen met vaders en grootouders waren al aan het wachten. De moeder kwam een half uur te laat en toen was Valerie er nog steeds niet.

Tegen 11 uur kwam Valerie dan eindelijk, maar omdat zij te laat was moesten we lang wachten. We wisten nog niet precies hoe lang. Er ontbraken van een aantal kinderen nog de geboortecertificaten, dus ging ik met Valerie deze ophalen bij een soort gemeentehuis. Alles gaat hier rustig aan, dus het is niet raar dat je bijna 2 uur staat te wachten, totdat je weer terug kan naar de rechtbank om daar vervolgens weer te wachten. Het was ondertussen half 2, dus lunchtijd, dan werkt er niemand in de rechtbank. Gelukkig mochten we wel weer naar binnen en uiteindelijk om kwart over 3 waren we aan de beurt. Helaas mocht ik niet mee de rechtzaal in en stond ik samen met de grootouders in de gang te wachten. Ik baalde er flink van, ik wilde juist weten hoe dat gaat!

Na 2 minuten kwam iedereen weer naar buiten en hoorde ik van Valerie dat het voor de oudste kinderen allemaal goed is gegaan, dus in zorg zijn van de grootouders of vader. Alleen de jongsten waren nog niet officieel in zorg van hun grootouders geplaast. Het hoe en waarom heb ik nog geprobeerd te achterhalen, maar Valerie vertelde er weinig over. Ik ga maandag het dossier wel lezen en hoop er dan achter te komen… De moeder van de kinderen had goed begrepen dat zij nog niet officieel uit de ouderlijke macht was gezet van de jongste kinderen en wilde die dus meenemen… De oma en ik hebben de kinderen van haar moeten afpakken. Ondanks het huilen van vooral het 4-jarige meisje weet je toch dat het voor de kinderen beter is om bij opa en oma te wonen.

Vanaf het moment dat Ewout tegen me zei dat Annet en hij voor langere tijd naar Kaapstad zouden gaan hebben we afgesproken dat ik ook ‘even’ langs zou komen. Omdat Ewout en ik in 1999 negen maanden in Kaapstad gewoond hadden zou het voor mij ook een soort van thuiskomen zijn. We hadden afgesproken dat ik begin februari met hun mee terug zou gaan naar Zuid-Afrika, na hun korte werkvakantie in Nederland. Na eerst op de zondag ervoor in een koude kroeg in Hoorn (de kachel deed het niet…. Brrrrr!) nog wat laatste dingen besproken te hebben en alvast de trip naar Namibië gepland te hebben was het op dinsdag 3 februari eindelijk zo ver.

Na een lange vlucht zonder al te veel turbulentie kwamen we ’s avonds in Kaapstad aan. We namen een taxi naar Newlands en ik werd rondgeleid in hun appartement. Het is een ‘2 bed, 2 bath’ bovenverdieping. Ik had dus mijn eigen slaapkamer en mijn eigen badkamer! Wat een luxe!

Annet was nog vrij de 2 weken dat ik op bezoek was dus we konden gezellig met z’n drieen van alles ondernemen. Omdat we alledrie de toeristische plekjes al gezien hadden zijn we een ‘trip down memory lane’ gaan nemen. Lunchen bij Gourmet, een cafeetje bij ons oude werk, de kroeg in met een oud-collega en sundowners bij La Med, een kroegje aan het strand. Erg prettig allemaal Ook zijn we nog gaan shoppen om dat ik er kennelijk teveel als een Nederlander uit zie zag (Ewout & Annet in koor: “we fixed that!”). Dus slippers (a must-have), een korte witte broek en een aantal gekleurde t-shirts (want dan lijk je bruiner) verder, durfden ze zich met mij in het openbaar te vertonen.

Verder is alles wat we gedaan hebben al op de blog te lezen geweest. De hoogtepunten waren voor mij toch wel Lion’s Head oplopen (met een rooie kop op de foto als je boven bent), de Tafelberg op (met de cablecar dit keer), lekker bij het zwembad in de tuin relaxen, ’s avonds lekker braaien en last but not least: the Namibian Roadtrip!

Zuid-Afrika is al een prachtig land, maar Namibie vind ik helemaal geweldig. De uitgestrektheid van de woestijn afgewisseld met geweldige canyons, grote duinen tot 300m hoog en kleine dorpjes met gelukkig een tankstation. Tijdens onze trip regende het ook redelijk veel, erg zeldzaam in de woestijn! Het was erg mooi om te zien, niet alleen prachtige wolken in de lucht maar door de regen ook opeens veel opbloeiend groen. Kijk maar naar de foto’s!

Ik wil Annet en Ewout heel erg bedanken voor hun gastvrijheid. Ik kijk nu al uit naar de braai in de zomer in Nederland!

Nog een laatste woord aan alle mensen die de kans hadden kunnen nemen om hierheen te komen en het nagelaten hebben: What a mistake-a to make-a!

En aan Mark, Youri en Peter: ENJOY!

Marc