InKaapstad blog

Op 29 april had ik mijn laaste werkdag, maar we hadden een afscheidslunch de dag daarvoor. Ewout en Peter kwamen ook gezellig langs. Iedereen had wat eten mee gebracht en we hebben heerlijk genoten van al het lekkers wat er op tafel stond. Ik kreeg kaarsenstandaards van mijn collega’s als aandenken en heerlijke chocolade. Het afscheid was wel moeilijk, ik zal ze heel erg missen, maar we houden contact via facebook e.d.

Op mijn laatste werkdag zijn Ewout en Peter naar het Two Ocean Aquarium geweest. Peter zal in zijn gastblog hier de foto’s van showen.

Ondanks dat het vorige week een kort weekje was, heb ik veel gedaan op werk. Dinsdag ging ik met Penny, een van de maatschappelijk werkster op huisbezoek bij een moeder van 3 kinderen. We bezochten een moeder om over haar oudste zoon, 12 jaar, te praten. Hij is van school gestuurd, omdat hij iemand met een halve schaar gestoken had. Nu wil geen een school hem meer toelaten. Hij gebruikt dagga (weed) en nu hij niet meer naar school toe kan, gebruikt hij steeds meer. De jongen was al eerder op kantoor geweest om hulp te krijgen voor zijn drugsgebruik. Elke dinsdagochtend is er iemand van Sanca op ons kantoor voor de mensen die willen afkicken van alcohol en/of drugs. Zijn moeder vertelde ons dat ze waarschijnlijk TBC had en dat ze zich zorgen maakt over haar zoon. Hij hoest namelijk ook heel erg, maar misschien komt dat wel door het roken. De moeder zou die ochtend haar laten testen op TBC.

Na ons huisbezoek kwam de zus van de moeder bij ons op kantoor met haar neefje, de jongste zoon van de moeder. Ze vertelde ons dat de moeder tik (de populairste drugs in Zuid-Afrika) gebruikt en dat de kinderen mishandeld zouden worden door de vriend van de moeder. De enige dochter van de moeder zou bijna verkracht zijn geweest door een van moeders vrienden, dus de kinderen zijn niet veilig bij de moeder. We moeten de kinderen uit huis plaatsen, maar we moeten eerst kijken waar de kinderen kunnen wonen en of die plek wel sabiel is. De tante was bereid om voor de jongste zoon te zorgen en een andere tante is bereid om het meisje in huis te nemen, maar daarvoor moeten we eerst op huisbezoek. We moeten ook nog op zoek naar een plek voor de oudste zoon, misschien in een kindertehuis.

We wilden de uithuisplaatsing en screening de volgende dag doen, maar een andere zaak had voorrang. Er moesten 2 baby’tjes uit Sunset Hospital worden opgehaald en uit de ouderlijke macht worden gezet. Een van de baby’s kwam uit Hanover Park en de andere uit Langa.

Woensdag gingen we eerst op huisbezoek bij de grootouders van het baby’tje uit Hanover Park. We hadden een gesprek met hen en de biologische moeder, ongeveer 18 jaar en al 4 jaar verslaafd aan herïone. Nadat we eerst naar het kantoor in Hanover Park waren geweest om formulieren te ondertekenen om de moeder uit de ouderlijke macht te zetten, reden we samen met de biologische moeder naar het hoofdkantoor om de maatschappelijk werker uit Langa op te halen en vervolgens door naar het ziekenhuis.

We moesten haast maken, we moesten namelijk voor 13.00 uur in het ziekenhuis zijn voordat de maatschappelijk werkers in vergadering gingen. Anders zouden we tot 15.00 uur moeten wachten en zouden we misschien langer moeten doorwerken. Penny maakte zich enorm druk hierover, want ze kon niet overwerken, ze had die avond een afspraak. We waren er rond kwart over 1, maar gelukkig hadden ze op ons gewacht.

De moeder van de Hanover Park baby kleedde haar dochtertje aan en de Langa maatschappelijk werkster regelde alles voor de Langa baby. Op de afdeling zag ik allemaal hele kleine baby’s liggen. De kleinste die ik zag was 32 cm en een andere baby van 34 cm woog maar 950 gram. Echt ongelooflijk, piepklein en heel dun.

Nadat de baby’s waren aangekleed, konden we gaan. We moesten eerst tekenen dat we de baby’s hadden opgehaald en kregen een kliniekkaart mee. Deze kaart moesten we bij de uitgang laten zien, anders mochten we het ziekenhuis niet verlaten.

We reden terug naar het hoofdkantoor om de Langa maatschappelijk werkster met de baby daar af te zetten en daarna zetten we de moeder en baby in Hanover Park af. Het baby’tje is nu in zorg van haar grootouders. De biologische moeder woont bij haar vriend, maar wil graag bij haar ouders gaan wonen. Dan moet ze wel eerst van de drugs af. Als het goed is, komt de moeder aanstaande dinsdag met iemand van Sanca praten over haar drugsgebruik…

Vorige week hebben we dozenvol kleding gekregen, gedoneerd door winkels, e.d. Helaas zijn veel kledingstukken stuk. Donderdag heb ik samen met Anneline de kleding uitgezocht. Er was maar weinig kinderkleding, maar wel veel voor stevige vrouwen. We hopen dat we mensen hier er gelukkig mee kunnen maken!

Op mijn werk hadden ze mij gevraagd om groepswerk te doen. Ik wilde dat wel graag, maar wist niet goed hoe ik het moest aanpakken. Valerie, een van de maatschappelijk werkers, zei dat ik het zelf wel allemaal kon bedenken.

Er kwam een stagaire bij ons werken, dus had ik voorgesteld om samen het groepswerk te doen. In eerste instantie vond ze dat prima, maar na samen al best veel voorbereid te hebben, vertelde zij me over de telefoon dat ze het toch alleen wilde doen. Ik was een beetje boos, ze ging mijn ideeën gebruiken voor haar groepswerk en ik had al eerder kunnen beginnen met mijn groep.

Uiteindelijk ben ik 23 maart gestart en leidde de groep dus in mijn eentje. Ik had 8 sessies in totaal gepland, waarvan de eerste in het teken stond van kennismaken en de laatste een feest. Ik had 10 meisjes tussen de 10 en 12 jaar uitgenodigd, maar de eerste sessie kwamen er maar 3 meiden opdagen. De andere dagen kwamen er 5 meisjes.

Ik heb allerlei verschillende onderwerpen met de groep behandeld, namelijk vriendschap, lichaamsveranderingen en zwangerschap, drugs- en alcoholmisbruik, HIV, kindermisbruik en hun dromen voor de toekomst. Op deze manier hoop ik dat de meiden verstandige keuzes maken en hun school afronden.

Vandaag was de PARTY! Ik heb het opgeschoven, omdat er 2 sessies niet door gingen, en ik wel alle sessies gedaan wilde hebben voordat ze een feestje kregen. Vanmorgen ben ik met een voucher t.w.v. 120 Rand (10 Euro) naar de supermarkt gegaan om inkopen te doen. Gelukkig had ik gisteravond zelf nog wat gekocht, want met 120 Rand kan je niet veel lekkers halen, snoep en koek is duur vergeleken met andere etenswaren.

Het feest begon om 13.00 uur, maar de eerste kwamen kwart over 1 pas binnen. We moesten wachten tot 14.00 uur voordat iedereen er was. Ondertussen heb ik met de anderen die er al wel waren buiten bellen geblazen. (Dit heb ik ook als kleinigheidje mee naar huis gegeven.) Toen ze er allemaal waren, heb ik ze hun eigen boekje gegeven met alle infomatie over de sessies erin, hun kleurplaten en een certificaat. Ze waren er erg blij mee. Nu kunnen zij, als ze thuis zijn, alles nog een keer nalezen en de kleurplaten verder inkleuren.

Nadat ik de boekjes uitgedeeld had, hebben we lekker genoten van al het lekkers dat op de tafel stond en hebben we spelletjes gedaan, vooral stoelendans vonden ze erg leuk om te doen. Ook heeft iedereen lekker gedanst en een mode-show gelopen. Natuurlijk heb ik ook overal weer foto’s van gemaakt, altijd leuk ter herinnering. Volgende week ga ik ook de foto’s laten afdrukken voor de meiden.

Een vrouw, Hiltrud uit Zwitserland logeert hier (beneden) voor 7 weken en vroeg laatst aan mij of zij mee naar mijn werk mocht om rond te kijken. Ik vertelde haar dat het niet zo leuk is om een hele dag op kantoor door te brengen, dus stelde ik voor om Fatima te bezoeken en daarna naar Sarah Fox Hospital te gaan, naast het hoofdkantoor van Helpkids. Vandaag kwam het beste uit voor ons allemaal, dus vroeg ik Fatima of het goed was als we rond 2 uur bij haar op bezoek kwamen en dat kon.

Fatima zorgt samen met haar man en dochter voor heel veel kinderen als Cape Town Child Welfare de kinderen niet ergens anders kan plaatsen. Maar er komen ook vaak moeders hun kind brengen omdat ze er niet voor willen zorgen. Zij maakt de kinderen die vaak vies en zwaar verwaarloost bij haar aankomen schoon en brengt ze naar het ziekenhuis voor onderzoek.

Vanmiddag heb ik eerst een korte rondleiding gegeven door het kantoor in Hanover Park en daarna zijn we bij Fatima thuis geweest. Voor Ewout was het ook de eerste keer dat hij alles zag en hoorde alle schokkende verhalen van Fatima, terwijl ik lekker met een baby’tje van 2 maanden oud op de bank zat. Nadat Hiltrud nog een aantal foto’s had genomen van alle kinderen en Fatima gingen we naar Sarah Fox Hospital.

In het Sarah Fox Hospital liggen allemaal kinderen die uit een ziekenhuis ontslagen zijn, maar nog niet gezond genoeg zijn om naar huis te kunnen. Een van de zusters vertelde dat de meeste kinderen wel 2-3 maanden daar blijven om de behandeling af te maken en de kinderen definitief naar huis kunnen. We zagen kinderen van een jaar oud die er uit zagen als baby’s van 3/4 maanden, echt heel klein. Na de babyafdeling gingen we nog even een kijkje nemen op de kinderafdeling. Toen we binnenkwamen, kwam er een jongen op ons afgerend en gaf ons allemaal een hele dikke knuffel. Hij bleef de hele tijd in de buurt en wilde ook op de foto. Hij zette Hiltrud’s bril op en ging voor haar poseren. Ook zagen we een moeder uit Khayelitsha (de grootste township van Kaapstad) met haar kind op schoot en vroeg of zij ook op de foto mocht, natuurlijk!

Na de kinderafdeling zijn we nog even buiten gaan kijken naar de speelplaats, maar we besloten om maar weer naar huis te gaan. We bedankten de mensen en reden weer naar huis. Vandaag heeft Hiltrud ook de andere kant van Kaapstad gezien, ze vond het erg interessant en ik vond het leuk om haar (en Ewout) rond te leiden.

Omdat veel mensen vragen naar mijn vrijwilligerswerk hier, bij deze even een ‘korte’ beschrijving van de afgelopen week!

Vorige week ben ik weer begonnen met werken, maar werd dinsdagmiddag ziek en ben de rest van de week thuis gebleven. Afgelopen maandag was ik nog steeds ziek, een beetje grieperig, maar dinsdag ben ik weer begonnen met werken. Ik moest mij eigenlijk voorbereiden voor het groepswerk (’behaviour modification’ en ‘life skills training’ aan de pleegkinderen) Dit moet eigenlijk voor het einde van deze maand gebeuren, maar Valerie (de maatschappelijk werker) had mij nodig. We gingen samen op huisbezoek ter voorbereiding op de rechtzaak van donderdag de 26ste.

De situatie:
Het gaat om een moeder van 30 die 6 kinderen heeft bij 3 verschillende mannen. Alle kinderen zijn uit huis geplaatst, omdat moeder drugs gebruikt(e). Het oudste kind is 13 en de jongste is vorige week 1 jaar geworden. Alle kinderen wonen bij hun vaders en grootouders. We moesten op huisbezoek om te kijken hoe het gaat met de kinderen en of de grootouders of vaders geschikt zijn om de kinderen officieel in hun zorg te krijgen. Op zich zijn ze al wel hun zorg, maar dat is op privaatregeling. Dat betekent dat de moeder ten alle tijden haar kinderen kan terug eisen. Daarom moest het voor de rechter komen om de moeder officieel uit de ouderlijke macht te zetten. Valerie had een van de grootouders al gesproken op kantoor, maar we moesten nu naar de  moeder en naar de andere grootouders/vaders.

Dinsdag was het hier erg warm, rond de 38 graden en Valerie is niet zo fan van lopen, dus vroeg ze aan de nieuwe stagaire of zij ons met haar auto naar de andere kant van Hanover Park kon brengen. Na lang wachten, ongeveer anderhalf uur, gingen we dan eindelijk. De stagaire zette ons af en wij gingen eerst bij de moeder langs om te kijken hoe het met haar ging en de omstandigheden te peilen. Na dit huisbezoek gingen we lopend door naar een van de grootouders. Omdat wij niet precies wisten waar het was, liep de moeder met ons mee. Tijdens zo’n huisbezoek stellen we vragen over achtergrond, financiën, religie, e.d. en kijken rond in het huis om te zien of het groot genoeg is voor het kind/kinderen. Na alle huisbezoeken waren we inmiddels al 3 uur verder en liepen we weer terug naar het kantoor. Daar kwamen om half 4 binnen en kon ik eindelijk gaan lunchen. Ewout kwam mij om 4 uur weer ophalen en thuis aangekomen nam ik even een duik in het zwembad. Daar was ik echt aan toe!!

De volgende dag heb ik alle rapporten geschreven, daar was ik bijna de hele dag zoet mee. ’s Middags was ik er zo klaar mee en wilde naar huis, want ik was Valerie’s werk aan het doen, terwijl zij lekker op stap was met Anneline en een andere collega. Toen zij eindelijk na 2 uur terugkwamen met hun lunch (KFC) en kon ik Ewout opbellen om te vragen of hij mij kwam ophalen. (ik kon niet eerder weg want ik was de enige op kantoor) Ik had met Valerie afgesproken dat ik de volgende dag rechtstreeks naar het hof in Wynberg zou komen.

Donderdagochtend moest ik om 10 uur in het gerechtsgebouw zijn, op de eerste verdieping. Nadat ik door de beveiliging was gegaan en boven kwam, was Valerie nog nergens te bekennen. Alle kinderen met vaders en grootouders waren al aan het wachten. De moeder kwam een half uur te laat en toen was Valerie er nog steeds niet.

Tegen 11 uur kwam Valerie dan eindelijk, maar omdat zij te laat was moesten we lang wachten. We wisten nog niet precies hoe lang. Er ontbraken van een aantal kinderen nog de geboortecertificaten, dus ging ik met Valerie deze ophalen bij een soort gemeentehuis. Alles gaat hier rustig aan, dus het is niet raar dat je bijna 2 uur staat te wachten, totdat je weer terug kan naar de rechtbank om daar vervolgens weer te wachten. Het was ondertussen half 2, dus lunchtijd, dan werkt er niemand in de rechtbank. Gelukkig mochten we wel weer naar binnen en uiteindelijk om kwart over 3 waren we aan de beurt. Helaas mocht ik niet mee de rechtzaal in en stond ik samen met de grootouders in de gang te wachten. Ik baalde er flink van, ik wilde juist weten hoe dat gaat!

Na 2 minuten kwam iedereen weer naar buiten en hoorde ik van Valerie dat het voor de oudste kinderen allemaal goed is gegaan, dus in zorg zijn van de grootouders of vader. Alleen de jongsten waren nog niet officieel in zorg van hun grootouders geplaast. Het hoe en waarom heb ik nog geprobeerd te achterhalen, maar Valerie vertelde er weinig over. Ik ga maandag het dossier wel lezen en hoop er dan achter te komen… De moeder van de kinderen had goed begrepen dat zij nog niet officieel uit de ouderlijke macht was gezet van de jongste kinderen en wilde die dus meenemen… De oma en ik hebben de kinderen van haar moeten afpakken. Ondanks het huilen van vooral het 4-jarige meisje weet je toch dat het voor de kinderen beter is om bij opa en oma te wonen.

Deze week was het ook erg druk op mijn werk. Dinsdag hadden we een uitje met de pleegkinderen, we gingen naar Mnandi Beach in Mitchells Plain. Daar hadden ze een zwembad voor het strand liggen, dus de kinderen konden zich volop vermaken in het water. Ik heb zelf niet gezwommen, want ondanks dat het wel lekker weer was stond er ook erg veel wind. Het was een leuke, maar ook wel drukke dag met 14 kinderen om je heen.

’s Avonds thuisgekomen had ik pas door dat ik flink verbrand was op mijn bovenrug. Na wat after sun lotion werd wel ietsje beter, maar het deed flink zeer. Daarom vroeg ik aan Ewout op een paar komkommerschijfjes op mijn rug te leggen, maar Ewout bedekte alles met komkommer.

Woensdag en donderdag hadden we een Holiday Program. Van 10.00 tot 13.00 uur konden kinderen komen spelen bij Fatima, een opvangmoeder in Hanover Park, die met 14 pleegkinderen in huis heeft. Er kwamen ongeveer 75 kinderen!! De kinderen konden zich vermaken met domino, hoelahoeps, een tekenwedstrijd en dansen op de muziek. Best grappig om te zien hoe die meisjes met hun heupen draaien, net alsof ze in de kroeg staan!
En zodra ik mijn fototoestel in mijn handen had, wilde iedereen op de foto. Ik heb er een aantal geselecteerd…

Donderdagmiddag ben ik wat eerder naar huis gegaan, ik had echt koppijn van die drukke kinderen. Ik ben even op bed gaan liggen en ’s avonds was ik er weer.

Ik ben nu alweer 4 weken aan het werk bij Helpkids. Deze week ben ik bezig geweest om een screening te doen bij pleegouders. Ik ging samen met Vanessa naar een echtpaar toe voor een gesprek en we bekeken gelijk hun woning. Ze hadden een behoorlijk grote huis, 2 woonkamers, 3 slaapkamers, een keuken, eetkamer, enzovoort. Dit echtpaar wilde graag pleegouders worden van een meisje van 4 jaar die al een tijdje bij hen komt in de weekenden. Ook wilden ze graag pleegouder worden van een baby’tje, het liefst een meisje. Ze kunnen zelf moeizaam kinderen krijgen, maar hebben uiteindelijk toch een dochtertje gekregen, maar die overleed aan een leveraandoening toen ze 7 maanden oud was. Het verlies van hun kindje doet hen nog steeds wel veel verdriet, maar ze leren er langzaamaan mee om te gaan.

Na het huisbezoek ben ik aan de slag gegaan om de referenties te bellen en een rapport te tikken over dit echtpaar. Vanessa keek het verslag voor mij na. Gelukkig maar, want mijn schrijfvaardigheid Engels is niet super! Ik word er wel al wat beter in gelukkig…

De rest van deze week ben ik ook lekker bezig geweest. Ik deed zelfstandig de gesprekken met pleegouders over hoe het gaat met het pleegkind en of zij er nog steeds voor willen zorgen. Daarna had ik een gesprek met alleen de pleegkinderen, om ook hun kant van het verhaal te horen zonder dat ze beinvloed werden.

Het eerste gesprek ging heel goed, dat kon gewoon in het Engels. Het was een tweeling (pleegkinderen) die woonden bij hun halfzus (pleegmoeder). Het waren 2 leuke gezellige meiden van 11 jaar, ik had gelijk een klik met ze. Ze zijn namelijk op dezelfde dag jarig als ik. We hadden een heel gezellige gesprekje over van alles, niet alleen maar serieus. Helaas zijn hun beide ouders overleden. Ze missen vooral hun moeder, maar ze zijn blij dat ze bij hun halfzus kunnen wonen. Aan het einde van een leuk gesprek kreeg ik van een van de meiden een dikke knuffel, dat deed mij goed!

Het tweede en derde gesprek waren wel wat lastiger. De pleegmoeder en het pleegkind spraken alleen Afrikaans. Volwassenen kan ik wel redelijk goed verstaan, maar de kinderen spraken zo binnenmonds dat ik ze bijna niet kon volgen. Gelukkig kon ik achteraf vragen aan anderen wat bepaalde woorden betekenden en zo kon ik van alle gesprekken een rapport maken.

Trouwens best leuk om onder alle rapporten je naam en handtekening te zetten met “Social worker” eronder…

Het was even wennen om er weer zo vroeg uit te moeten. Elke ochtend ging de wekker om half 7. Ik moet om 08.00 uur op het hoofdkantoor in Athlone zijn en vanaf daar vertrekken wij naar het kantoor in Hanover Park, een van de townships. Vrijdag tijdens de kennismaking zeiden de maatschappelijk werkers dat ze elke ochtend echt om 08.00 uur vertrekken, dus als ik te laat zou komen, had ik de kans dat ze al weg waren. Maandag stond er wat file, en maakte mij helemaal druk of we wel op tijd zouden zijn, we kwamen 2 minuutjes te laat aan. Ik had mij voor niets zo gestresst, want we hebben nog een kwartier moeten wachten totdat de maatschappelijk werkers er eindelijk waren…

Die ochtend vertrokken we om half 9 richting Hanover Park. Eerst gingen we langs 2 vrijwilligers in die wijk om kennis te maken en om te vragen of er afgelopen weekend nog iets bijzonders was gebeurd, na ongeveer een kwartier gingen we dan echt naar het kantoor. Daar aangekomen eerst nog even ontbeten, en rond een uur of 10 begon iedereen pas met werken. Voor mij hadden ze niet echt wat te doen. ’s Middags was ik het echt zat en zei dat ik echt iets te doen moest hebben. Ze zeiden dat ik maar lekker rustig aan moest doen, een beetje moest rondkijken. Ik werd helemaal gestoord van het niets doen! Ik zei: “Geef mij dan iets om te lezen, ik moet iets doen!” Ongeveer een uur later kreeg ik een dossier om te lezen. Hun manier van schrijven is zo grappig, Engels en Afrikaans door elkaar en ze gebruiken veel afkortingen, bijv. Mo=mother en @= at, best lastig lezen dus als je daar eerst achter moet komen… De rest van de dag heb ik maar een beetje geluisterd naar het Afrikaans en wat tijdschriften gelezen. Aan het einde van de dag was ik moe van het niks doen en had ik hoofdpijn van het geconcentreerd luisteren naar alle ‘te snel pratende’ mensen. Afrikaans lijkt wel veel op Nederlands, maar als ze te snel praten, kan je het bijna niet volgen. Om kwart over 4 waren we weer terug op het hoofdkantoor en niet snel daarna kwam Ewout mij ophalen om weer lekker naar huis te gaan, mijn eerste dag zat erop! Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan, wij waren allebei bekaf!

De volgende ochtend weer vroeg eruit, rond half 8 weg en om 08.00 op het hoofdkantoor. Ewout reed weer terug naar huis en ik ging in de keuken even wat kletsen met stagaires uit Zweden en rond half 9 vetrokken we weer naar het kantoor in Hanover Park. Na het ontbijt begon het erg druk te worden binnen. Op dinsdag staat de deur open van 09.00 tot 13.00, iedereen kan zonder afspraak binnenlopen. Vanessa, de senior social worker, had wel afspraken gepland en daar mocht ik bij aanwezig zijn. Dit was interessant om de grote verschillen tussen Nederland en Zuid-Afrika te zien. Alle dossiers zijn met de hand geschreven, alleen als ze een advies moeten schrijven voor de rechtbank doen ze dit op de computer.

De verhalen die de mensen vertelden waren indrukwekkend. Een voorbeeld:

Er was een oudere vrouw met 2 kinderen, een jochie van ongeveer 2 jaar en een baby van 2 maanden. Deze vrouw vertelde dat de biologische moeder 2,5 jaar terug bij haar in had gewoond tijdens de verwachting van haar eerste kind. Na de bevalling bekommerde de moeder zich niet echt om haar kindje, dat deed deze vrouw. Toen het jochie 5 maanden oud was, is de biologische moeder vertrokken en kwam 2 maanden geleden terug om haar tweede kind ook bij deze vrouw achter te laten. Vorige maand is de moeder even terug gekomen om wat melk te brengen en is vervolgens weer vertrokken. Het baby’tje mag nog helemaal geen koeienmelk, dus de vrouw had er weinig aan. De vrouw kwam nu bij ons om te vragen of wij wat eten hadden voor de kinderen. Vanessa gaf wat pap mee en wat crackers en schreef een verklaring uit waarmee deze vrouw de zeggenschap kreeg over de 2 kinderen, het is een soort bewijs vanuit Cape Town Child Welfare voor als de biologische moeder naar de rechter stapt om de kinderen terug te krijgen. De vrouw ging erg gelukkig naar huis met al het eten en bedankte ons hartelijk voor de hulp.

Zo waren er die dag nog 5 gesprekken, allemaal even indrukwekkend en bijzonder op zich. Het viel mij op dat mensen hier snel geholpen kunnen worden door de praktische hulp die er geboden wordt, de meeste mensen gaan dan ook blij weer naar huis en voelen zich begrepen.

Woensdag ging ik met Valerie, een andere social worker, op huisbezoek. Om half 10 zei ze tegen mij dat we gingen, maar we vertrokken pas twee uur later… Zoals ik al eerder zei, alles rustig aan. We gingen lopend door de township, best wel eng om langs al die gangsters te lopen die naar je roepen. Na 20 minuten lopen kwamen we bij het juiste huisje aan. Daar spraken we met een jonge jongen die 2 kinderen heeft, hij houdt zich bezig met criminele activiteiten en zit regelmatig vast. Z’n vrouw zit ook regelmatig vast vanwege drugs. Ze wonen in een klein golfplaten huisje, ongeveer 12 m2, met hun kinderen, zijn moeder, zijn zus en haar vriend. Bijna 2 m2 per persoon, dat is dus niet veel… Tijdens dit huisbezoek zaten we op een bed, dat waren de enige mogelijke zitplaatsen in het ‘huis’. Nadat we met de jongen gepraat hadden, gingen we nog bij buren vragen hoe het ging in dit gezin. Ruim 2 uur later waren we weer onderweg naar het kantoor. De rest van de dag heb ik niet veel meer gedaan.

Donderdag ging ik met Vanessa mee naar de (kinder)rechtbank in Wynberg. We moesten er om 12.00 uur zijn, het was nog even haasten maar we waren op tijd. Helaas vond de rechter van niet, dus de zaak werd verschoven naar 14.00 uur. Dan tussendoor maar even naar het shopping centre…

De zaak ging om een meisje die seksueel misbruik is door haar stiefvader. Het meisje zelf was aanwezig, samen met haar oma waar ze tijdelijk woont, haar moeder met advocaat en wij als maatschappelijk werkers. Vanessa had een samenvatting gemaakt van alle gebeurtenissen van de afgelopen 4 jaar met het advies naar de rechter toe dat het verstandigste is om het meisje bij oma te laten wonen. Haar moeder is namelijk nog steeds samen met de stiefvader. Vanessa las het rapport voor aan alle aanwezigen voordat we naar de rechter gingen. Ze vroeg of er geen bezwaar was op het rapport, dat was niet het geval, iedereen ging accoord met het rapport. Helaas tegenover de rechter verklaarde de moeder opeens dat haar vriend (de stiefvader) nooit aan haar dochter heeft gezeten en dat ze bezwaar maakte tegen het rapport van Vanessa. Vanessa kon haar oren niet geloven, eerst zegt de moeder dat het waar is en nu wanneer het er op aan komt, ontkent ze het! Nu wordt de zaak uitgesteld en tot die tijd mag het meisje bij haar oma blijven wonen, gelukkig!! Ongelooflijk dat mensen zo hard kunnen liegen…

Vrijdag was ik lekker vrij, heerlijk uitgeslapen! ’s Middags zijn we weer even gaan kijken naar een auto en hebben we 2 proefritten gemaakt. De eerste was een Nissan, een automaat, alles elektrisch waarvan de airco niet werkte en de ramen moeizaam dicht gingen, de tweede was een Honda. Hiervan deed de airco het wel, maar was iets ouder, niets elektrisch en een schakelbak. Maandag gaat de Nissan naar de garage voor de airco en de ramen. Misschien dat we de Nissan dan wel kopen. Nog even afwachten dus..