InKaapstad blog

Afgelopen zondag was de allereerste dag tijdens Peters verblijf dat de Tafelberg er compleet onbewolkt en bijna windstil bijlag, dus dit was hét uitgelezen moment om naar boven te gaan. Het was te merken dat de kabelbaan al een flink aantal dagen geen dienst meer had gedraaid, want boven op de Tafelberg zag het zwart van de mensen. Gelukkig blijven de meeste mensen altijd op het eerste gedeelte van de berg, dus we liepen wat verder om de meeste toeristen te ontwijken. Voorbij de plek waar de wandelroutes naar beneden gaan (Platteklip Gorge en India Venster) gingen we aan de zuidelijke rand van de berg van het uitzicht genieten. Door het heldere weer konden we het hele Kaapse schiereiland bewonderen: van Simon’s Town, Hout Bay en Kommetjie, tot aan Cape Point duidelijk zichtbaar.

Na een kwartiertje zijn we teruggelopen en hebben we bij het restaurant wat gedronken. Terwijl Annet iets aan het vertellen was en een chipje in haar hand hield, bedacht een vogeltje dat dat een lekker tussendoortje was en greep hij deze in een vlucht uit haar vingers. Wat wilde je ook al weer zeggen Annet?

Hierna zijn we weer naar beneden gegaan en zijn we richting het strand gereden. We hebben een half uurtje in de zon op Clifton beach gezeten en zijn daarna tijdens zonsondergang bij La Med gaan eten. Na het eten reden we nog even naar Signal Hill (de ‘kont’ van Lion’s Head) waar je ’s avonds een prachtig uitzicht over Kaapstad en alle lichtjes hebt. Zie de foto’s!

Zaterdag 2 mei zouden we eigenlijk een herkansing doen van onze ’shark cage dive’ maar vrijdags kreeg ik een sms-je dat we om 9 uur pas opgehaald zouden worden. Omdat we ’s avonds naar de rugbywedstrijd Stormers-Chiefs zouden gaan en dus op tijd terug moesten zijn in Kaapstad, hebben we de shark cage dive omgeboekt naar maandag.

Nu konden we dus andere dingen gaan doen! Rond 12 uur reden we richting Cape Point en een krap uurtje later hebben we gelunched bij het Two Oceans Restaurant. We hadden allemaal een burger besteld, maar toen Annet’s burger als eerste bezorgd werd keken we even gek naar de creatie van een halve kilo groenten die er bovenop haar burger lagen… We hoopten nog stiekem dat Peter’s en mijn burger er normaal uit zouden zien maar helaas, deze waren ook voorzien van een groentenboom.

Na de lunch zijn we omhoog gelopen richting het uitzichtpunt van Cape Point: de vuurtoren. Hier hebben we tussen de hordes toeristen die er die dag waren even van het uitzicht genoten en wat foto’s gemaakt. Annet en ik keken er vanop dat het hier, net als de vorige keer dat we er met Mark en Youri waren, wederom windstil was! Normaalgesproken waait het daar erg hard! Even later zijn we teruggelopen naar de auto en hebben we bij Kaap de Goede Hoop nog wat foto’s gemaakt. Onderweg kwamen we nog wat struisvogels tegen en op de terugweg een hoop toeristen die er foto’s van maakten Ook kwamen we nog een ‘kudde’ bavianen tegen.

Op de terugweg naar Kaapstad zijn we langs Boulders Beach gereden om de pinguins te bekijken, uiteindelijk waren we om half 6 weer thuis. We hebben ons even snel omgekleed want we moesten snel richting het stadion in Newlands om ons plekje op de tribune in te nemen. Helaas werden de Stormers (de thuisclub van Kaapstad) door de Chiefs (een Nieuw-Zeelandse club) afgedroogd en liepen een paar Stormers ernstige blessures op. Een van de spelers brak zijn been en moest gespalkt van het veld afgereden worden, deze moet de rest van het seizoen missen. Ook brak er tussen 2 spelers nog een vechtpartijtje uit waarin rake klappen werden uitgedeeld. De scheidsrechter gaf de twee een waarschuwing en daar bleef het bij.. Gelukkig scoorden de Stormers vlak voor het eindsignaal nog een try (en de daaropvolgende conversion) waardoor hun eindscore nog nét iets beter werd: 14-28. Jammer maar helaas, ik heb de Stormers nog nooit mogen zien winnen! Na de wedstrijd hebben we nog gegeten bij ‘Forries’ en daarna zijn we naar huis gegaan.

Vorige week donderdag was het koninginnedag! Maar dat hebben jullie vast ook wel doorgehad Bij onze korte terugkomst in januari hebben we ons hier al op voorbereid door onze oranje shirtjes in de koffers te stoppen.. Nu mochten we ze eindelijk aantrekken! Ook Peter had een oranje shirtje meegenomen dus ’s morgens om 11 uur zaten we in vol ornaat in het zonnetje in de tuin. Met een biertje, foute hollandse muziek op de laptop en een beetje overschieten met een bal hadden we veel plezier.

Via het internet hoorden we even na twaalven van wat er in Apeldoorn gebeurd was en met afschuw lazen we de verhalen en bekeken we de foto’s en filmpjes van het gebeuren. De feeststemming was er daardoor bij ons wel even uit. We vroegen ons af of we nog wel door moesten gaan met vieren en wat er in Nederland zou gaan gebeuren. Omdat we zagen dat daar de festiviteiten (A’dam etc) enigzins versoberd doorgingen besloten we dat wij dat ook te doen.

We waren van plan om de tafelberg op te gaan en daar een paar biertjes te drinken, en het weer zag er veelbelovend uit. De dagen ervoor was het bewolkt en regenachtig maar nu was het lekker! Toen we in de auto richting de Tafelberg reden kwamen we er achter dat het aan die kant van de berg helaas bewolkt en winderig was, dus deed de kabelbaan naar boven geen dienst. Aan de voet van de Tafelberg hebben we kort genoten van het uitzicht en besloten we weer terug te rijden naar huis.

’s Avonds zijn we met een vriend (Mike) uit gegaan in Claremont, dichtbij huis. We hebben eerst een paar potjes gepooled bij Stones en daarna hebben we bij de discotheek eronder nog wat gedronken. Rond 1 uur vonden we het mooi geweest en zijn we naar huis gegaan!

Op 29 april had ik mijn laaste werkdag, maar we hadden een afscheidslunch de dag daarvoor. Ewout en Peter kwamen ook gezellig langs. Iedereen had wat eten mee gebracht en we hebben heerlijk genoten van al het lekkers wat er op tafel stond. Ik kreeg kaarsenstandaards van mijn collega’s als aandenken en heerlijke chocolade. Het afscheid was wel moeilijk, ik zal ze heel erg missen, maar we houden contact via facebook e.d.

Op mijn laatste werkdag zijn Ewout en Peter naar het Two Ocean Aquarium geweest. Peter zal in zijn gastblog hier de foto’s van showen.

23 april kwam Peter met enige vertraging aan op het vliegveld in Kaapstad. Hij had een tussenstop in Windhoek, Namibië vanwege een passagier die tijdens de vlucht onwel geworden was. Na een paar drankjes te hebben gedaan thuis, gingen we lekker slapen.

De volgende dag gingen we de stad in. Eerst bij One World (reisbureautje) een ’shark cage dive’ geboekt voor zondag, even over de markt gelopen en daarna richting de Tafelberg gereden om van het uitzicht over Kaapstad te genieten. Helaas stond er teveel wind om de Tafelberg op te gaan, maar onderaan de berg was het uitzicht ook al goed. ’s Avonds zijn we gaan bowlen en hebben daarna nog wat spelletjes gedaan in de game hal naast de bowlingbanen. Vooral de paardenrace was erg lachen, maar wel vermoeiend.

Zaterdag was het een erg regenachtige dag, dus besloten we om naar het District Six museum te gaan. District Six was een gebied in de stad waar vroeger veel gekleurden en zwarten woonden, maar die uit de stad gezet zijn door de blanken toen de wet van de apartheid werd ingevoerd in 1966. De mensen werden naar de Cape Flats (vlak gebied buiten de binnenstad) gestuurd en families vielen hierdoor uit elkaar. In het museum zie je foto’s en verhalen van toen, veel leeswerk en een beetje onduidelijk, dat was wel jammer.

Daarna wilden we naar het Green Point Stadium waar volgend jaar, WK 2010 een aantal wedstrijden gespeeld worden, maar het bezoekerscentrum was al gesloten. Volgens de planning moet het stadion december dit jaar af zijn. We vroegen ons wel af of ze het wel gaat redden, het zit er nog steeds uit als een bouwput!

Zaterdagavond gingen we vroeg naar bed, want de volgende dag moesten we er om half 5 uit voor de shark cage dive. We werden om half 6 opgehaald bij een hotel om vervolgens 2 uur later aan te komen in Gansbaai. We kregen een ontbijtje en moesten een formulier ondertekenen dat we de organisatie niet aansprakelijk zouden stellen, mocht er iets fouts gaan. Na een uitleg over hoe de dag zou verlopen, gingen we in het busje richting de boot. Daar stapten we aan boord en werd de boot te water gelaten.

Na een kwartiertje varen, ging de boot voor anker vlakbij een eiland, genaamd Dyer Island. Iedereen ging op het bovendek zitten en het aas (tonijnkop) uitgegooid en was het wachten op witte haaien. We zaten er helemaal klaar voor, stinkende wetsuits aan en als er een haai tevoorschijn zou komen, konden we gelijk in de kooi. We hebben 3 uur gewacht… geen haai te bekennen! Gelukkig was het zonnig en vermaakten we ons door “Wie ben ik?” en “Wat ben ik?” te spelen. We baalden wel ontzettend, maar gelukkig hadden we de mogelijkheid om een andere dag nogmaals te gaan. We zouden dan alleen voor de transport moeten betalen, dus na de lunch boekten we gelijk voor zaterdag, 2 mei.

Maandag was ik vrij, omdat het Freedom Day was. Freedom Day wordt gevierd, omdat op 27 april 1994 de Zuid-Afrikanen voor het eerst mochten stemmen. Toen zijn we gaan surfen! Lucien, een vriend van de kerk, gaf ons les. We spraken rond half 10 af in Muizenberg, 20 minuutjes rijden van huis. We huurden wetsuits en boards en daar gingen we… Eerst even oefenen op het droge en daarna het koude water in. Echt koud, ongeveer 10 graden. Het was erg leuk om te doen. Ewout ging na anderhalf uur erg goed, hij kreeg het voor elkaar om op het board te blijven staan! Surfen, dat gaan we zeker nog een keer doen!!

Omdat mijn visum 4 mei verloopt en we pas 18 mei vertrekken moest ik hem verlengen. Een paar weken terug heb ik bij het kantoor van Home Affairs de aanvraagpapieren opgehaald en thuis ingevuld. 3 weken terug heb ik deze weer bij Home Affairs ingeleverd, na anderhalf uur in een lekker warm pand (36 graden) in een rij gewacht te hebben. ‘In de rij staan’ lossen ze hier trouwens apart op: er staan rijen stoelen waarop je kunt zitten en als de voorste aan de beurt is, schuift iedereen een plekje door. Helaas snapt geen buitenlander dat dus iedereen die nieuw binnenkomt loopt eerst door naar voren, wordt gek aangekeken door iedereen op de stoeltjes, vraagt dan na 5 minuten of er misschien een rij is, en krijgt dan te horen dat je achteraan hoort aan te sluiten…

Maar goed, nadat mijn aanvraag in behandeling was genomen kreeg ik te horen dat ik over 2 weken terug moest komen. Omdat er 2 vrije dagen in die 2 weken lagen leek het me beter om een paar dagen later terug te komen, zodat ze toch zeker wel klaar zouden zijn met mijn aanvraag. Vanmorgen zat ik dus om kwart voor 11 weer bij Home Affairs in de rij te wachten tot ik aan de beurt was. Na anderhalf uur had ik eindelijk de voorste stoel en mocht ik mijn aanvraagbonnentje overhandigen. Tijdens het wachten had ik bij de wachtende voor mij gezien dat zij nog lang moesten wachten totdat ze eindelijk de deur uitkonden met een nieuw visum dus ik hoopte stiekem dat zij allemaal iets verkeerd hadden gedaan, te snel teruggekomen ofzo…

Helaas blijkt het hier iets anders te werken: pas als je terugkomt wordt je aanvraag in behandeling genomen!!! Terwijl je wacht, word je nog een paar keer naar voren geroepen: 1x om je bonnetje terug te krijgen, 1x om je paspoort aan ze te geven en uiteindelijk na nog eens bijna 2 uur wachten, om je paspoort mét nieuw visum erin in ontvangst te nemen… Vermoeid kon ik dus om kwart over 2 het pand pas weer verlaten….. Drie-en-een-half-uur wachten terwijl een stelletje ambtenaren koetel-de-koet het werk gaan doen dat ze eigenlijk al lang hadden moeten doen…. Welkom in Zuid-Afrika.

Op dit moment wachten we trouwens op Peter, die op het vliegtuig naar ons toe zit! Hij zou eigenlijk even over negenen landen, maar door een medisch akkefietje aanboord hebben ze een tussenlanding in Windhoek (Namibie) moeten maken. Als het goed is zit hij ondertussen weer in de lucht en landt hij over een uurtje. Wel typisch dat in dit internet-tijdperk op alle sites (KLM, luchthavens) nog braaf gemeld wordt dat de vlucht volgens schema verloopt en dus over -1 uur landt

Ja ook hier weten ze je tegenwoordig te vinden als je te hard rijdt… Blijkbaar zijn we op de foto gezet toen we op de terugweg waren van onze Garden route roadtrip met Mark en Youri!

Ik quote:

Neem asseblief kennis dat u voertuig gefotografeer is tydens die pleeg van die oortreding soos in hierdie afkoopboetekennisgewing uiteengesit.

DAT die beskuldigde skuldig is aan die oortreding van Art./Sect. 59(4)(b) g.m/r.w 57(9) 58(1) 58(2) 59(2) 69(1) 73(1) & 89(3) van Wet/of Act 93 van/of 1996 & Reg. 284-291 & 332A van die Nas. Padverkeersregulasies/of the Nat. Road Traffic Regulations 2000 SK/GG 20963 van/of 2000 gewysig/amended

DEURDAT die beskuldigde op of omtrent 2009-03-22 09:25 te / naby / op NR202 KM8.6 ‘n plek / openbare pad in die ondergemelde distrik, wederregtelik

N2 NASIONALE PAD (SOETMELKSRIVIER)
as bestuurder van motorvoertuig CA.. die snelheidsgrens van 90 kilometer per uur soos op die voorgekrewe wyse op ‘n padverkeersteken aangetoon was oorsky het deurdat hy of sy teen ‘n snelheid van ten minste 103.0kilometer per uur gery het.

Maar goed, R100 boete voor 13km te hard, ongeveer 8 euro dus. Een rib uit ons lijf.

Ondanks dat het vorige week een kort weekje was, heb ik veel gedaan op werk. Dinsdag ging ik met Penny, een van de maatschappelijk werkster op huisbezoek bij een moeder van 3 kinderen. We bezochten een moeder om over haar oudste zoon, 12 jaar, te praten. Hij is van school gestuurd, omdat hij iemand met een halve schaar gestoken had. Nu wil geen een school hem meer toelaten. Hij gebruikt dagga (weed) en nu hij niet meer naar school toe kan, gebruikt hij steeds meer. De jongen was al eerder op kantoor geweest om hulp te krijgen voor zijn drugsgebruik. Elke dinsdagochtend is er iemand van Sanca op ons kantoor voor de mensen die willen afkicken van alcohol en/of drugs. Zijn moeder vertelde ons dat ze waarschijnlijk TBC had en dat ze zich zorgen maakt over haar zoon. Hij hoest namelijk ook heel erg, maar misschien komt dat wel door het roken. De moeder zou die ochtend haar laten testen op TBC.

Na ons huisbezoek kwam de zus van de moeder bij ons op kantoor met haar neefje, de jongste zoon van de moeder. Ze vertelde ons dat de moeder tik (de populairste drugs in Zuid-Afrika) gebruikt en dat de kinderen mishandeld zouden worden door de vriend van de moeder. De enige dochter van de moeder zou bijna verkracht zijn geweest door een van moeders vrienden, dus de kinderen zijn niet veilig bij de moeder. We moeten de kinderen uit huis plaatsen, maar we moeten eerst kijken waar de kinderen kunnen wonen en of die plek wel sabiel is. De tante was bereid om voor de jongste zoon te zorgen en een andere tante is bereid om het meisje in huis te nemen, maar daarvoor moeten we eerst op huisbezoek. We moeten ook nog op zoek naar een plek voor de oudste zoon, misschien in een kindertehuis.

We wilden de uithuisplaatsing en screening de volgende dag doen, maar een andere zaak had voorrang. Er moesten 2 baby’tjes uit Sunset Hospital worden opgehaald en uit de ouderlijke macht worden gezet. Een van de baby’s kwam uit Hanover Park en de andere uit Langa.

Woensdag gingen we eerst op huisbezoek bij de grootouders van het baby’tje uit Hanover Park. We hadden een gesprek met hen en de biologische moeder, ongeveer 18 jaar en al 4 jaar verslaafd aan herïone. Nadat we eerst naar het kantoor in Hanover Park waren geweest om formulieren te ondertekenen om de moeder uit de ouderlijke macht te zetten, reden we samen met de biologische moeder naar het hoofdkantoor om de maatschappelijk werker uit Langa op te halen en vervolgens door naar het ziekenhuis.

We moesten haast maken, we moesten namelijk voor 13.00 uur in het ziekenhuis zijn voordat de maatschappelijk werkers in vergadering gingen. Anders zouden we tot 15.00 uur moeten wachten en zouden we misschien langer moeten doorwerken. Penny maakte zich enorm druk hierover, want ze kon niet overwerken, ze had die avond een afspraak. We waren er rond kwart over 1, maar gelukkig hadden ze op ons gewacht.

De moeder van de Hanover Park baby kleedde haar dochtertje aan en de Langa maatschappelijk werkster regelde alles voor de Langa baby. Op de afdeling zag ik allemaal hele kleine baby’s liggen. De kleinste die ik zag was 32 cm en een andere baby van 34 cm woog maar 950 gram. Echt ongelooflijk, piepklein en heel dun.

Nadat de baby’s waren aangekleed, konden we gaan. We moesten eerst tekenen dat we de baby’s hadden opgehaald en kregen een kliniekkaart mee. Deze kaart moesten we bij de uitgang laten zien, anders mochten we het ziekenhuis niet verlaten.

We reden terug naar het hoofdkantoor om de Langa maatschappelijk werkster met de baby daar af te zetten en daarna zetten we de moeder en baby in Hanover Park af. Het baby’tje is nu in zorg van haar grootouders. De biologische moeder woont bij haar vriend, maar wil graag bij haar ouders gaan wonen. Dan moet ze wel eerst van de drugs af. Als het goed is, komt de moeder aanstaande dinsdag met iemand van Sanca praten over haar drugsgebruik…

Vorige week hebben we dozenvol kleding gekregen, gedoneerd door winkels, e.d. Helaas zijn veel kledingstukken stuk. Donderdag heb ik samen met Anneline de kleding uitgezocht. Er was maar weinig kinderkleding, maar wel veel voor stevige vrouwen. We hopen dat we mensen hier er gelukkig mee kunnen maken!

Eigenlijk was het op 4 april al zover, maar eerste paasdag 1999 -precies 10 jaar terug dus- maakte ik voor het eerst kennis met Kaapstad! Marc en ik arriveerden op het toen nog zeer amateuristische vliegveldje en werden opgewacht door Craig, onze baas, en zijn toenmalige Nederlandse vriendin Suzan. ’s Middags zaten we in het warme paaszonnetje op het terras bij La Med een biertje te drinken.

Nu ik dit schrijf bedenk ik me wat er allemaal veranderd is sinds toen. Apartheid was in ‘99 nog maar net 5 jaar afgeschaft en Nelson Mandela had zijn eerste en enige termijn als president erop zitten. Zuid-Afrika’s tweede democratische verkiezingen werden gehouden en het was zo zeker als wat dat de ANC opnieuw de verkiezingen zou winnen, en dat Thabo Mbeki (ANC president) dus Zuid-Afrika’s nieuwe president zou worden. Nu zien de verkiezingen er iets gekleurder uit. Veel mensen willen vanwege corruptie en fraude die de regering binnengeslopen is niet meer op de ANC stemmen. Toch zullen ze in de meeste provincies de verkiezingen op 22 april wel weer winnen, maar de afstand tot ‘kleinere’ partijen wordt steeds kleiner. De verkiezingen worden daarmee dus ook wat spannender!

Als ik verder kijk naar alle verschillen tussen toen en nu, kan ik een hoop dingen opnoemen! Als je je auto tegenwoordig fout parkeert, is de kans erg groot dat er een boete onder je ruitenwisser zit als je terug komt. 10 jaar terug parkeerde je waar je wilde en kwam je er mee weg. Bij parkeerplaatsen, waar vroeger kinderen stonden die tegen een kleine vergoeding op je auto letten, tref je nu volwassen ‘pakeerwachters’ aan. Ook zijn er nu meer plekken waar je je auto ‘veilig’ kunt neerzetten. Auto’s die na een bocht midden op de snelweg stilstaan met rook onder de motorkap vandaan zie je ook eigenlijk niet meer, mensen snappen nu dat ze beter aan de kant van de weg kunnen staan (al levert dat ook nog wel eens gevaarlijke situaties op).

Ook zie je nu veel meer ‘zwarten’ aan het werk bij restaurants, winkels en bars. 10 jaar terug waren dit nog meestal blanken. Dit komt overigens vooral doordat de regering een wet heeft aangenomen (’affirmative action’) die zegt dat de werknemers bij een bedrijf de samenleving moet weerspiegelen, en dat dus 60% van het personeel zwart moet zijn, of deze mensen nou gekwalificeerd zijn voor het werk of niet. Het gekke is dat de nationaliteit dan weer niet uitmaakt, dus gekwalificeerde mensen uit het buitenland voeldoen ook aan dat criterium. Als ik het trouwens over ‘zwarten’ heb, is dat totaal niet discriminerend bedoeld. Hier wordt het onderscheid nog heel duidelijk gemaakt: je bent hier ‘wit’ (europees), ‘zwart’ (inheemse bevoking) of ‘gekleurd’ (mix van culturen).

Hoe dan ook, Zuid-Afrika blijft voorlopig nog wel een land in ontwikkeling! Ik kijk met veel plezier terug op de laatste 10 jaar en alle mooie dingen die ik hier heb meegemaakt tijdens mijn 2 langdurige verblijven. Nog even ruim een maandje en dan keren we weer terug naar Nederland! Dit is trouwens ons 75e bericht op de blog, een kleine mijlpaal dus

Prettige paasdagen allemaal!

Op mijn werk hadden ze mij gevraagd om groepswerk te doen. Ik wilde dat wel graag, maar wist niet goed hoe ik het moest aanpakken. Valerie, een van de maatschappelijk werkers, zei dat ik het zelf wel allemaal kon bedenken.

Er kwam een stagaire bij ons werken, dus had ik voorgesteld om samen het groepswerk te doen. In eerste instantie vond ze dat prima, maar na samen al best veel voorbereid te hebben, vertelde zij me over de telefoon dat ze het toch alleen wilde doen. Ik was een beetje boos, ze ging mijn ideeën gebruiken voor haar groepswerk en ik had al eerder kunnen beginnen met mijn groep.

Uiteindelijk ben ik 23 maart gestart en leidde de groep dus in mijn eentje. Ik had 8 sessies in totaal gepland, waarvan de eerste in het teken stond van kennismaken en de laatste een feest. Ik had 10 meisjes tussen de 10 en 12 jaar uitgenodigd, maar de eerste sessie kwamen er maar 3 meiden opdagen. De andere dagen kwamen er 5 meisjes.

Ik heb allerlei verschillende onderwerpen met de groep behandeld, namelijk vriendschap, lichaamsveranderingen en zwangerschap, drugs- en alcoholmisbruik, HIV, kindermisbruik en hun dromen voor de toekomst. Op deze manier hoop ik dat de meiden verstandige keuzes maken en hun school afronden.

Vandaag was de PARTY! Ik heb het opgeschoven, omdat er 2 sessies niet door gingen, en ik wel alle sessies gedaan wilde hebben voordat ze een feestje kregen. Vanmorgen ben ik met een voucher t.w.v. 120 Rand (10 Euro) naar de supermarkt gegaan om inkopen te doen. Gelukkig had ik gisteravond zelf nog wat gekocht, want met 120 Rand kan je niet veel lekkers halen, snoep en koek is duur vergeleken met andere etenswaren.

Het feest begon om 13.00 uur, maar de eerste kwamen kwart over 1 pas binnen. We moesten wachten tot 14.00 uur voordat iedereen er was. Ondertussen heb ik met de anderen die er al wel waren buiten bellen geblazen. (Dit heb ik ook als kleinigheidje mee naar huis gegeven.) Toen ze er allemaal waren, heb ik ze hun eigen boekje gegeven met alle infomatie over de sessies erin, hun kleurplaten en een certificaat. Ze waren er erg blij mee. Nu kunnen zij, als ze thuis zijn, alles nog een keer nalezen en de kleurplaten verder inkleuren.

Nadat ik de boekjes uitgedeeld had, hebben we lekker genoten van al het lekkers dat op de tafel stond en hebben we spelletjes gedaan, vooral stoelendans vonden ze erg leuk om te doen. Ook heeft iedereen lekker gedanst en een mode-show gelopen. Natuurlijk heb ik ook overal weer foto’s van gemaakt, altijd leuk ter herinnering. Volgende week ga ik ook de foto’s laten afdrukken voor de meiden.