InKaapstad blog

Gisteravond reden we met Cory (de Amerikaan uit het gastenverblijf) naar het vliegveld. Omdat hij een paar dagen vrienden gaat bezoeken in Johannesburg, konden wij zijn huurauto die periode gebruiken. Rond half 9 kwamen we bij het vliegveld aan en Cory reed op het midden van de weg met vrij hoge snelheid (zo’n 100km/u)  op een splitsing in de weg af terwijl hij -zonder zijn bril op en in het donker- aandachtig de borden probeerde te lezen. De weg splitst zich daar in twee rijstroken in een bocht naar links, een middenberm en een rijstrook rechtdoor.  Omdat Cory sowieso wel van doorrijden houdt, dacht ik in eerste instantie dat hij de komende splitsing wel zag.. Even later besefte ik me dat hij alleen naar de borden keek en dus riep ik “Cory! Watch out!”. Pas toen zag hij de middenberm, stuurde naar links en trapte keihard op het rempedaal..

De wielen blokkeerden en de bocht bleek niet meer te halen dus we knalden met de rechtervoorkant tegen de stoep. Omdat de stoep ons terug beukte bleef de lantaarnpaal erachter ons bespaard. We stapten uit de auto en bekeken de schade. Ik had verwacht dat de hele rechtervoorkant in elkaar zou liggen maar de enige zichtbare schade was het wiel  dat niet helemaal rond meer was. Na enige inspectie van de auto en het terugzoeken van de afgevlogen wieldop bekeken we of rijden nog mogelijk was. Dat bleek vrij aardig te gaan dus we reden verder naar de vertrekhal een paar honderd meter verderop. Daar laadde Cory zijn spullen uit en besloot ik het reservewiel erop te zetten om veiliger terug naar huis te kunnen rijden. Ik denk dat de vooras van de auto krom is, want het stuur staat nu in de normale stand alsof je naar rechts stuurt.. Cory regelt het met het verhuurbedrijf zodra hij terug is, maar tot die tijd laten wij die auto mooi thuis staan!

Gelukkig hebben wij gisteren de knoop doorgehakt en besloten de Nissan Sentra uit ‘99 die we op het oog hadden (automaat, met airco, stuurbekrachtiging, electrische ramen en spiegels, centrale deurvergrendeling met afstandsbediening, startonderbreker en alarm, de hele mikmak! ) te kopen! Gisterochtend heb ik de auto even opgehaald en ben ik even langs de automonteur van Elizabeth gegaan om iemand met een professioneel oog er naar te laten kijken. Daar aangekomen keken een paar kerels even of alles onder de motorkap klopte en of de vraagprijs overeenkwam met de staat van de auto. Ook hebben we samen nog een blokje om gereden. Alles bleek dik in orde, ze dachten ook dat we de auto over een paar maanden weer makkelijk kunnen verkopen zonder er veel op te verliezen. Nu hoor ik al een paar mensen denken “met een witte blijf je zitten” (ik noem geen namen… Gerben ) maar dat gaat hier niet op, wit is Zuid-Afrika’s zilvergrijs!

Gistermiddag het geld overgemaakt en vanmiddag leek de overschrijving al voltooid dus waarschijnlijk kunnen we hem morgen ophalen! Nu nog even een verzekering regelen!

Het was even wennen om er weer zo vroeg uit te moeten. Elke ochtend ging de wekker om half 7. Ik moet om 08.00 uur op het hoofdkantoor in Athlone zijn en vanaf daar vertrekken wij naar het kantoor in Hanover Park, een van de townships. Vrijdag tijdens de kennismaking zeiden de maatschappelijk werkers dat ze elke ochtend echt om 08.00 uur vertrekken, dus als ik te laat zou komen, had ik de kans dat ze al weg waren. Maandag stond er wat file, en maakte mij helemaal druk of we wel op tijd zouden zijn, we kwamen 2 minuutjes te laat aan. Ik had mij voor niets zo gestresst, want we hebben nog een kwartier moeten wachten totdat de maatschappelijk werkers er eindelijk waren…

Die ochtend vertrokken we om half 9 richting Hanover Park. Eerst gingen we langs 2 vrijwilligers in die wijk om kennis te maken en om te vragen of er afgelopen weekend nog iets bijzonders was gebeurd, na ongeveer een kwartier gingen we dan echt naar het kantoor. Daar aangekomen eerst nog even ontbeten, en rond een uur of 10 begon iedereen pas met werken. Voor mij hadden ze niet echt wat te doen. ’s Middags was ik het echt zat en zei dat ik echt iets te doen moest hebben. Ze zeiden dat ik maar lekker rustig aan moest doen, een beetje moest rondkijken. Ik werd helemaal gestoord van het niets doen! Ik zei: “Geef mij dan iets om te lezen, ik moet iets doen!” Ongeveer een uur later kreeg ik een dossier om te lezen. Hun manier van schrijven is zo grappig, Engels en Afrikaans door elkaar en ze gebruiken veel afkortingen, bijv. Mo=mother en @= at, best lastig lezen dus als je daar eerst achter moet komen… De rest van de dag heb ik maar een beetje geluisterd naar het Afrikaans en wat tijdschriften gelezen. Aan het einde van de dag was ik moe van het niks doen en had ik hoofdpijn van het geconcentreerd luisteren naar alle ‘te snel pratende’ mensen. Afrikaans lijkt wel veel op Nederlands, maar als ze te snel praten, kan je het bijna niet volgen. Om kwart over 4 waren we weer terug op het hoofdkantoor en niet snel daarna kwam Ewout mij ophalen om weer lekker naar huis te gaan, mijn eerste dag zat erop! Die avond zijn we vroeg naar bed gegaan, wij waren allebei bekaf!

De volgende ochtend weer vroeg eruit, rond half 8 weg en om 08.00 op het hoofdkantoor. Ewout reed weer terug naar huis en ik ging in de keuken even wat kletsen met stagaires uit Zweden en rond half 9 vetrokken we weer naar het kantoor in Hanover Park. Na het ontbijt begon het erg druk te worden binnen. Op dinsdag staat de deur open van 09.00 tot 13.00, iedereen kan zonder afspraak binnenlopen. Vanessa, de senior social worker, had wel afspraken gepland en daar mocht ik bij aanwezig zijn. Dit was interessant om de grote verschillen tussen Nederland en Zuid-Afrika te zien. Alle dossiers zijn met de hand geschreven, alleen als ze een advies moeten schrijven voor de rechtbank doen ze dit op de computer.

De verhalen die de mensen vertelden waren indrukwekkend. Een voorbeeld:

Er was een oudere vrouw met 2 kinderen, een jochie van ongeveer 2 jaar en een baby van 2 maanden. Deze vrouw vertelde dat de biologische moeder 2,5 jaar terug bij haar in had gewoond tijdens de verwachting van haar eerste kind. Na de bevalling bekommerde de moeder zich niet echt om haar kindje, dat deed deze vrouw. Toen het jochie 5 maanden oud was, is de biologische moeder vertrokken en kwam 2 maanden geleden terug om haar tweede kind ook bij deze vrouw achter te laten. Vorige maand is de moeder even terug gekomen om wat melk te brengen en is vervolgens weer vertrokken. Het baby’tje mag nog helemaal geen koeienmelk, dus de vrouw had er weinig aan. De vrouw kwam nu bij ons om te vragen of wij wat eten hadden voor de kinderen. Vanessa gaf wat pap mee en wat crackers en schreef een verklaring uit waarmee deze vrouw de zeggenschap kreeg over de 2 kinderen, het is een soort bewijs vanuit Cape Town Child Welfare voor als de biologische moeder naar de rechter stapt om de kinderen terug te krijgen. De vrouw ging erg gelukkig naar huis met al het eten en bedankte ons hartelijk voor de hulp.

Zo waren er die dag nog 5 gesprekken, allemaal even indrukwekkend en bijzonder op zich. Het viel mij op dat mensen hier snel geholpen kunnen worden door de praktische hulp die er geboden wordt, de meeste mensen gaan dan ook blij weer naar huis en voelen zich begrepen.

Woensdag ging ik met Valerie, een andere social worker, op huisbezoek. Om half 10 zei ze tegen mij dat we gingen, maar we vertrokken pas twee uur later… Zoals ik al eerder zei, alles rustig aan. We gingen lopend door de township, best wel eng om langs al die gangsters te lopen die naar je roepen. Na 20 minuten lopen kwamen we bij het juiste huisje aan. Daar spraken we met een jonge jongen die 2 kinderen heeft, hij houdt zich bezig met criminele activiteiten en zit regelmatig vast. Z’n vrouw zit ook regelmatig vast vanwege drugs. Ze wonen in een klein golfplaten huisje, ongeveer 12 m2, met hun kinderen, zijn moeder, zijn zus en haar vriend. Bijna 2 m2 per persoon, dat is dus niet veel… Tijdens dit huisbezoek zaten we op een bed, dat waren de enige mogelijke zitplaatsen in het ‘huis’. Nadat we met de jongen gepraat hadden, gingen we nog bij buren vragen hoe het ging in dit gezin. Ruim 2 uur later waren we weer onderweg naar het kantoor. De rest van de dag heb ik niet veel meer gedaan.

Donderdag ging ik met Vanessa mee naar de (kinder)rechtbank in Wynberg. We moesten er om 12.00 uur zijn, het was nog even haasten maar we waren op tijd. Helaas vond de rechter van niet, dus de zaak werd verschoven naar 14.00 uur. Dan tussendoor maar even naar het shopping centre…

De zaak ging om een meisje die seksueel misbruik is door haar stiefvader. Het meisje zelf was aanwezig, samen met haar oma waar ze tijdelijk woont, haar moeder met advocaat en wij als maatschappelijk werkers. Vanessa had een samenvatting gemaakt van alle gebeurtenissen van de afgelopen 4 jaar met het advies naar de rechter toe dat het verstandigste is om het meisje bij oma te laten wonen. Haar moeder is namelijk nog steeds samen met de stiefvader. Vanessa las het rapport voor aan alle aanwezigen voordat we naar de rechter gingen. Ze vroeg of er geen bezwaar was op het rapport, dat was niet het geval, iedereen ging accoord met het rapport. Helaas tegenover de rechter verklaarde de moeder opeens dat haar vriend (de stiefvader) nooit aan haar dochter heeft gezeten en dat ze bezwaar maakte tegen het rapport van Vanessa. Vanessa kon haar oren niet geloven, eerst zegt de moeder dat het waar is en nu wanneer het er op aan komt, ontkent ze het! Nu wordt de zaak uitgesteld en tot die tijd mag het meisje bij haar oma blijven wonen, gelukkig!! Ongelooflijk dat mensen zo hard kunnen liegen…

Vrijdag was ik lekker vrij, heerlijk uitgeslapen! ’s Middags zijn we weer even gaan kijken naar een auto en hebben we 2 proefritten gemaakt. De eerste was een Nissan, een automaat, alles elektrisch waarvan de airco niet werkte en de ramen moeizaam dicht gingen, de tweede was een Honda. Hiervan deed de airco het wel, maar was iets ouder, niets elektrisch en een schakelbak. Maandag gaat de Nissan naar de garage voor de airco en de ramen. Misschien dat we de Nissan dan wel kopen. Nog even afwachten dus..

Ondertussen zijn we al weer 5 dagen terug in Kaapstad… We hebben gelukkig nu alles van Kruger National Park geblogd, wat een rotkarwei! Je moet eerst het verhaal tikken, dan foto’s uitkiezen/verkleinen/opslaan/toevoegen per stuk en dan doet Ewout de eindredactie en daarna kan het pas online! Vandaar dat jullie zolang moesten wachten…

Dinsdag zijn we terug gekomen uit Johannesburg. We werden opgehaald door Cory, een Amerikaan die tijdelijk in het gastenverblijf (”the dog house”) naast het huis woont. We hebben de huurauto weer moeten inleveren vorige week donderdag, dus hadden geen vervoersmiddel meer. Geluksvogels die we zijn, we mogen voor de komende 2 weken de auto van Elizabeth (de eigenares van ons appartementje) lenen, zij is namelijk op vakantie. We hebben dus nog even de tijd om naar een auto te kijken, maar we moeten wel snel beslissen, de Zuid-Afrikaanse Rand staat namelijk erg gunstig voor ons…

Morgen begin ik met mijn werk. Afgelopen vrijdag zijn Ewout en ik op het hoofdkantoor van Helpkids geweest om kennis te maken met alle maatschappelijk werkers daar. Ze vertelden over de mogelijke problematische situaties die ik kan tegenkomen, zoals kinderen die flink beschadigd zijn door verwaarlozing, mishandeling en/of verkrachting. De ouders zijn vaak verslaafd aan alcohol en/of drugs, waardoor zij niet in staat zijn voor hun kinderen te zorgen. Ook gaan we als maatschappelijk werkers op zoek naar vondelingen, veel baby’tjes worden in vuilniszakken gestopt en op het veld achtergelaten. Als ze een levend baby’tje vinden, brengen ze het kindje zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en gaan op zoek naar opvang voor het baby’tje. Afgelopen woensdag vond een van de maatschappelijk werkers nog een overleden baby’tje, netjes aangekleed, in een vuilniszak…

Vandaag mochten we uitslapen! Om half 7 ging de wekker, om om half 8 aan de ontbijttafel te kunnen aanschuiven. Na een heerlijk ontbijtje (toast, ei en bacon) klommen we om 8 uur in de jeep om naar het verzamelpunt te gaan voor onze terugreis naar Johannesburg. Blijkbaar waren de mensen die ons daar moesten oppikken later vertrokken, want Oscar reed koeteldekoet met een slakkegangetje naar de afgesproken plek. Daar aangekomen hebben we nog drie kwartier moeten wachten tot het busje eindelijk kwam.

In het busje zaten o.a. een stelletje uit Brazilie, die op de heenweg ook bij ons de bus zaten. Omdat zij een andere tour hadden gedaan, konden we mooi onze ervaringen uitwisselen. In het busje, dat airco leek te hebben, werd het ondertussen steeds warmer en warmer. Op een gegeven moment was het zo warm dat ik naar voren liep om aan de chauffeur te vragen of hij de airco misschien wilde aanzetten. Een beetje onhandig probeerde hij vervolgens een paar knoppen uit. Een knopje met opschrift ‘Rear’ deed het hem en na indrukken kwam er waarempel opeens koele lucht uit het plafond! Iedereen zuchtte van blijdschap, en verwachtten dat het nu lekker koel zou worden…. maar… onder de bank voor mij kwam uit een zwart apparaat ook opeens hete lucht! Ik vroeg aan de chauffeur of misschien tegelijkertijd de verwarming aan stond, maar hij wist van niks en kon ook geen knopjes vinden.. Dan toch maar de ramen open…

Twee uurtjes verderop hadden we de eerste stop. Hier was een marktje waar allemaal beeldjes verkocht werden en een mooi uitzicht over de Blyde River Canyon vanaf de andere kant. Na ongeveer 20 minuten gingen we weer verder en de chauffeur had net ontdekt waardoor het zo warm bleef in het busje, de vloerverwarming stond aan… Hij had de regelaar van de verwarming gevonden en hem uitgezet. We reden weer verder terwijl de airco nu eindelijk wel goed z’n werk deed.

We hebben lekker een beetje geslapen in het busje met af en toe een stop tussendoor om naar de toilet te gaan en wat drinken te halen. Ook hebben we rond 14.00 uur gelunched bij restaurant ‘Pickles and stuff’. Rond half 6 kwamen we weer bij Mbizi Backpackers Lodge in Boksbugs (bij Jo’burg) aan. Wij pakten onze spullen uit de aanhanger en gingen voor het hek staan. Het hostel heeft geen deurbel, dus bleef de chauffeur nog even staan om te toeteren. Niemand reageerde… Gelukkig kan ik redelijk goed klimmen, dus klom ik na een paar minuten over de muur en haalde binnen de sleutel van het hek. In de huiskamer zaten twee Japanners een DVD’tje te kijken, ze hadden niks gehoord van al het getoeter…

We hebben lekker aan de bar gehangen die avond. De 2 nederlandse meiden die er ook waren toen we 9 oktober aankwamen, gingen die avond weer terug naar Nederland. Het was leuk om ze nog even te zien en te spreken. Het is toch wel lekker om af en toe in je eigen taal te praten, vooral voor Annet.  Aan de bar was het zelfbediening, want Patrick, de eigenaar, was vanaf een uurtje of 9 nergens meer te vinden. Rond half 12 gingen we bekaf naar ons bed. De volgende ochtend moesten we er om 7 uur uit om om 8 uur te kunnen vertrekken richting vliegveld, weer terug naar Kaapstad.

Foto’s van Mbizi Backpackers Lodge:

Om half 5 ging onze wekker en we hadden wat moeite om eruit te komen. Het was wel heel vroeg… Nog geen kwartier later hoorde we Oscar vragen of we klaar waren voor vertrek, we zeiden in koor: “Almost ready!” Hij zei dat we moesten opschieten, omdat we om 5 uur bij de receptie moesten zijn voor de ochtend game walk. De avond ervoor vertelde hij nog dat we half 6 zouden vertrekken, we moesten nu dus erg haasten. Een beetje geirriteerd en nog met slapertjes in onze ogen kwamen we bij de receptie aan en moesten we gelijk in de open truck stappen waarmee we naar het startpunt voor onze gamewalk zouden rijden. In de truck zaten al 4 Amerikanen klaar waarmee we samen de gamewalk gingen doen, en twee guides voorin die ons heelhuids door de bush zouden gaan helpen.

Na een eindje rijden, kwamen we op de plek aan waar we aan de gamewalk zouden beginnen. We stapten uit en de guides haalden hun geweren tevoorschijn en laadden ze met kogels. Nadat we wat afspraken hadden doorgenomen, gingen we op weg. We moesten in één lijn achter elkaar aan lopen met de guides beiden vooraan. We moesten stil zijn, zodat de dieren ons niet zouden horen, en wij de dieren juist weer wel. Als wij iets zagen of bijv. onze veters wilden strikken, moesten we in onze vingers knippen. Ook werd nadrukkelijk verteld dat we niet moesten wegrennen als we opeens oog in oog met een wild dier zouden staan. Het dier zou ons dan als prooi behandelen en aanvallen.

Al snel kwamen we voetsporen van een witte neushoorn tegen. We gingen in een kringetje om de sporen heen staan. De voorste guide legde uit hoe je die afdrukken kon herkennen. Het verschil tussen het voetspoor van een zwarte en witte neushoorn is dat die van een zwarte kleiner is, en die van de witte aan de achterkant in een W-vorm loopt, en de van een zwarte gewoon rond. Even verderop kwamen we ook de ‘wc’ tegen van de witte neushoorn. Doordat ze hun behoefte steeds op dezelfde plekken doen, vormen zich daar vanzelf grote mesthopen.

Verderop zagen we verse voetsporen van een zwarte neushoorn, en lagen er takjes op de grond waar hij zijn maaltijd had staan eten. Omdat zwarte neushoorns erg gevaarlijk zijn als je te dichtbij komt, en ze zich meestal in de bosjes ophouden, stelden de guides voor de sporen niet verder te volgen. Verder zagen we hier ook verse voetsporen van hyena’s en leeuwen, ze moesten dus in de buurt zijn…

Hierna vonden we een skelet van een mannetjes kudu dat waarschijnlijk een paar dagen eerder gedood was door leeuwen. Een van de guides vroeg of iemand van ons de schedel met hoorns mee terug wilde nemen naar de truck. Niemand bood zichzelf aan (best zwaar zo’n schedel..) waarop de guide aan Ewout vroeg of hij de hoorns er dan even af wilde breken om ze dan los mee te nemen. Ewout zei meteen dat dat toch niet zou lukken, hij had het in Botwana namelijk tijdens een gamewalk ook al een geprobeerd, zonder succes… De andere guide nam de schedel over, zette deze op de grond met een voet erop en draaide een buitenste laag (soort dikke nagel zeg maar) van de hoorns af. Ewout en ik dachten tegelijkertijd: “Ohh, doen ze dat zo!” Nadat de guide de hoorns er had afgedraaid, droeg ik er een met me mee en de ander werd gedragen door een van de Amerikanen. Ze waren gelukkig niet zwaar, maar ik kreeg wel steeds meer vliegen om mij heen, heel irritant.

Na niet ver gelopen te hebben, zagen we ook het schild van een overleden vrouwtjes schildpad (een ‘leopard-turtle’). Dit kon je zien aan de vlakke onderkant. Op dezelfde plek zagen we voetsporen van nijlpaarden die die ochtend het water in gegaan waren. We hebben ze niet gezien, maar dat vonden we ook niet zo erg. Nijlpaarden zijn erg gevaarlijke beesten en doden veel mensen in Afrika.

Tot ieders verbazing (en schrik) hoorden we opeens leeuwen brullen even verderop, waarop we besloten een andere kant op te lopen om ze te ontwijken!

Helaas moesten we onderweg steeds stoppen voor elke vogel die de Amerikanen zagen, ze waren echt vogelgek. Ze hadden zelfs een vogelboek mee en als de guides niet wisten wat voor vogel het was, gingen ze het opzoeken in hun boek. We moesten zelfs stoppen voor een grijze duif.

Na ongeveer anderhalf uur rond gelopen te hebben, stopten we even en kregen wat te drinken en crackers. Daar waren we wel aan toe, want we hadden nog niet ontbeten. We zaten op een boomstronk, de guides vertelde dat olifanten bomen omduwden om zo de wortels te eten voor extra vocht. Her en der zag je meer boomstronken ontwortelt liggen, dat waren dus het werk van olifanten.

Na lekker even gezeten te hebben, gingen we weer richting de jeep. Het was al pittig warm aan het worden, dus we deden onze vesten maar uit. Onderweg kwamen we nog meer vogels tegen, een duizendpoot, een schedel van een buffel en mierennesten die uitgegeten waren door miereneters. De kuilen die hierdoor ontstaan worden steeds dieper en ’s nachts gaan hier hyena’s en wilde zwijnen in liggen om zich warm te houden.

Na ongeveer drie kwartier bereikten we de truck en reden we weer terug naar het kamp. Onderweg kwamen we allerlei dieren tegen o.a. een jackal (jakhals) en een kudde buffels.

Aangekomen bij het park bedankte we de guides en stond Oscar al op ons te wachten om ons terug naar de tenten te brengen. Gelukkig hadden we nu even de tijd om ons te douchen! Na ons lekker opgefrist te hebben en de spullen weer te hebben ingepakt, vertrokken we rond half 10 weer uit het kamp. Tijdens de rit kwamen we opnieuw verschillende dieren tegen, maar veel foto’s namen we niet meer omdat we ze al zo vaak hadden gezien. We reden het Kruger Park uit en konden even naar de wc en wat drinken halen. Op dat terrein lagen naast een gebouwtje schedels van een nijlpaard, kudu, buffel, giraffe, krokodil en van een neushoorn.

Na een kwartier moesten we weer terug naar de truck, we moesten weer verder… Rond 14.00 uur kwamen we aan bij een terrein met veel luxe lodges en twee grote zwembaden. Hier gingen we lunchen en nodigden Oscar uit om op onze kosten mee te lunchen, dat wilde hij wel. Het praten ging wat moeizaam, maar toen het over voetbal ging, praatte Oscar opeens de oren van onze kop. Helaas hadden we nog minder dan een half uur na de lunch, dus konden we geen duik meer nemen in het zwembad. We zijn lekker in het zonnetje gaan zitten, even relaxen. Het is best vermoeiend om steeds zoekend naar wilde beesten in zo’n truck te zitten.

Rond half 3 vertrokken we weer, op weg naar het stuwmeer in de Blyde River Canyon, de op twee na grootste canyon ter wereld, achter de Grand Canyon in Amerika en Fish River Canyon in Namibië. Het was ongeveer een half uur rijden. Daar aangekomen gingen we op een boot en een gids vertelde over de rotsen en de dieren die we tegenkwamen. We zagen een krokodil boven komen drijven en als er teveel geluid werd gemaakt, dook het beest weer onder water. Verderop zagen we bavianen die hun ruggen naar ons keerden. Dit doen ze omdat ze denken dat als hij ons niet ziet, wij hem ook niet kunnen zien, ja apen zijn niet de allerslimste beesten. We zagen een rotswand waarin een gezicht te herkennen was, het ‘huilende gezicht’ genoemd. De gids vertelde dat het al vanaf december vorig jaar op die plek niet meer geregend had, daarvoor kwam er geen waterval vanuit de ‘ogen’, er waren dus geen tranen. Na de verhalen over de rotsen zagen we impala’s op de kant en nijlpaarden in het water. We kwamen, volgens de nijlpaarden te dichtbij, want ze lieten hun wapens (tanden) zien.

Na een uurtje rondgevaren te hebben, vertrokken we op weg naar ‘Ikley Game Ranch’, de lodge waar we de laatste avond zouden gaan slapen. Vlak voor etenstijd kwamen we hier aan en een vrouw wees ons de weg naar ons huisje. Het was best groot, we hadden namelijk 3 slaapkamers tot onze beschikking, 2 wc’s en een badkamer met 2 douchecellen. Normaal gesproken ben je met meer mensen in zo’n huisje, maar jammer genoeg waren wij maar met z’n tweeën. We gingen even aan de bar wat drinken en vroegen of er nog meer gasten waren. Zelfs op het hele terrein waren we met z’n tweeën, er waren geen andere gasten!! :-S

Al snel stond het eten voor ons klaar. We kregen soep vooraf en het hoofdgerecht was rijst met boboti, erg lekker!! Terwijl we aan het eten waren, kwam er een bok de hoek om kijken. Waarschijnlijk rook hij het eten, hij bleef erg nieuwsgierig kijken en ondanks dat hij werd weggejaagd bleef hij in de buurt staan…

Na het eten ging de bok er ook weer vandoor en dronken wij nog wat rond het kampvuurtje. Rond 20.00 uur ging Oscar naar bed en de medewerkers van de lodge naar huis. We konden het drinken gewoon uit de koelkast pakken en morgen betalen… Toen was ik echt even goed chagrijnig!! Zaten we daar met z’n tweeen rond een kampvuur met niemand om ons heen! We hebben het weer gezellig gemaakt door het kampvuurtje hoger te stoken en lekker warm -een beetje sarcastisch- de dag door te nemen. Half 10 gingen we maar naar ons bed en hebben we nog schaak gespeeld op Ewout’s oude telefoon…

De wekker ging af om half 6. Snel onder de douche gesprongen en om half 7 stonden we klaar om (nog voor het ontbijt) weer met Oscar de bush bush in te rijden voor een morning drive. Vrijwel direct kwamen we weer impala’s en kudu’s tegen. Maar omdat het nog vroeg was, en we die al veel hadden gezien op de eerste dag, boeide ze ons niet zo. Na een minuutje of 20 kwamen we opeens aapjes tegen die hun achterwerk op het asfalt aan het opwarmen waren. Eerst een baviaan vlak naast de weg en vervolgens nog een paar schattige ‘vervet monkeys’. Ook kwamen we een of andere vogel met rode snavel tegen die schijnbaar niet kon vliegen, en schorpioenen en spinnen op zijn menu hebben staan. Oscar heeft verteld hoe het beest heette, maar die ben ik vergeten! Vogelaars die deze blog lezen mogen het zeggen! Even verderop kwamen we een giraffe tegen die waarschijnlijk door een leeuw aangevallen is geweest, hij had namelijk een flinke open wond in zijn achterpoot. Misschien lag de verantwoordelijke leeuw wel even verderop, want even later kwamen we een stel -wederom, hoe kan het ook anders- luierende leeuwen tegen! Vanaf ongeveer 20 meter afstand schoten we mooie foto’s van (vooral) het mannetje en (wat minder goed) het vrouwtje.

Foto’s van ochtend gamedrive:

Na ons zo’n 10 minuten vergaapt te hebben aan de leeuwen, reden we verder en zagen we ‘Maribou Stork’ vogels in de bomen zitten, die een soort zak op hun borst hebben waar ze hun eten in opslaan.

Om half 9 waren we terug bij de tenten en daar wachtte het ontbijt op ons. Na het ontbijt vertrokken we om half 10 richting Satara, een ander kamp 90 kilometer ten noorden van Skukuza. Al ‘game drivend’ reden we richting Satara en onderweg zagen we buffels, olifanten, impala’s, steenbokken, wilde zwijnen (warthhogs), zebra’s, giraffen, gieren die een dode giraf aan het ontleden waren, op afstand (zo’n 30 meter) een leeuwen-familie (mannetje, vrouwtje, 6 kleintjes), nog meer impala’s, nijlpaarden, waterbokken, een zwarte neushoorn (schaars!), een grote olifanten groep met veel kleintjes, een dikke grijze uil en gieren in een boom tegen.

Foto’s van gamedrive van Skukuza naar Satara (90km):

Tijdens de sunsetdrive de avond ervoor was ons al opgevallen dat delen van het park in brand leken te staan, een oranje gloed met rook kleurde na zonsondergang de horizon. Tijdens de rit naar Satara zagen we dat al het gras aan de linkerkant van de weg was weggebrand, of nog in brand stond. Aan de rechterkant van de asfaltweg was al het gras er nog. Toen we Oscar vroegen naar de oorzaak van de brand vertelde hij dat de parkbeheerders om het jaar het gras aan de één kant van het park gecontroleerd laten wegbranden, zodat aan het begin van het regenseizoen weer nieuwe scheuten gras kunnen groeien.

Uiteindelijk bij het Satara kamp aangekomen was het tijd voor de lunch. Tijdens de lunch buiten zagen we allerlei mooie en erg bijdehante vogeltjes. Zodra je even niet oplette, sprongen ze op tafel en probeerden ze het eten van je bord te jatten! Ook zagen we een lief klein grijs uiltje in een boom zitten.

Na de lunch weer direct door om wederom wilde dieren te spotten. Met succes uiteraard: dit keer kwamen we wildebeast (gnoes) tegen, visarenden, vogeltjes op de rug van een giraffe die teken uit zijn vacht aten, een lief steenbokje en buffels bij een waterpoeltje dat vol met nijlpaarden zat. Verderop zagen we nog meer buffels, die de weg versperden.

Foto’s van middag gamedrive:

Rond half 8 zaten we uitgeput aan ons avondeten op het kamp: rijst met een heerlijke groentenstoofpot met kip en sla. Zonsondergang zette in en we zagen hyena’s langs het hek lopen, zoekend naar restjes eten die mensen soms (lekker onverantwoordelijk) over het hek heen gooien. Aan het hek hangen waarschuwingen om de dieren niet te voeren, omdat ze dan daarvan afhankelijk zouden worden, en hun natuurlijke manier van leven van jagen en doden zouden verliezen.

’s Avonds hebben we een rondje over de kampeerterrein gelopen, en daarna wat gedronken aan de picknicktafel bij onze tenten. Daarna vroeg naar bed, we moesten om half 6 klaar staan voor de ‘morning gamewalk’ - DACHTEN WE! (wordt vervolgd….)

Om half 5 ging onze wekker af. De avond ervoor was het erg gezellig aan de bar van het Mbizi backpackers lodge dus opstaan ging ons niet erg gemakkelijk af. Na een verkwikkende douche snel de spullen bij elkaar gepakt en om half 6 stond het busje van Bundu Safaris voor de deur om ons naar Kruger Park te brengen. Omdat we de eersten waren die opgepikt werden moesten we nog een aantal mensen ophalen. Na een paar stops in Johannesburg en Pretoria vervolgden we onze weg richting Kruger.

Ongeveer halverwege de rit kregen we met een mooi staaltje corruptie door agenten te maken: we werden door de verkeerspolitie van de snelweg gehaald en de agent die uitstapte claimde dat we met 170 km/uur voorbij hun meetapparaat reden. Hij vertelde de chauffeur van ons busje dat hij achter hem aan moest rijden en midden op de snelweg (!!) moesten we via de middenberm omkeren en vervolgens een paar honderd meter terug rijden, waar in de berm een fuik stond opgesteld. Op de vangrail zat een agent een soort camera te richten op auto’s, en auto’s die zogenaamd te hard reden werden van de weg geroepen door een agent die midden op de weg ging staan om de auto’s naar de berm te dirigeren… De chauffeur van ons busje en nog een medewerker van Bundu stapten uit om met de agent te praten. Op de vraag of ze een eikrapport van de apparatuur antwoordde de agent dat ze niet verplicht waren die te laten zien. Omdat de agenten ook geen naamplaatjes droegen vroegen ze vervolgens of hij zijn naam wilde vertellen. Ook dat wilde de beste man niet doen, en vertelde dat hij nu een arrestatie zou gaan verrichten. Gelukkig staat op iedere politie auto in dit land in het groot het telefoonnummer van de ‘Anti-corruptie hotline’, dus toen de medewerker van Bundu de agent vertelde dat hij dat nummer zou gaan bellen wilde de agent wel opeens meewerken. Er kwam een eikingsrapport te voorschijn dat in 2005 was opgesteld, en dus uiteraard niet meer geldig was. Na een 5 minuten bekvechten besloot de agent dat het hem niet ging lukken om een boete uit te schrijven en liet hij ons gaan…

Om 13:00 kwamen we aan in het plaatsje ‘Hazyview’, dat aan de rand van het Kruger Park ligt. Hier stapten we uit het busje en stond Oscar, een Kruger gids van Bundu, klaar met een open 4×4 om ons mee Kruger Park in te nemen. Bij het instappen bleek dat wij de enige 2 personen waren die bij hem in de auto zouden zitten…

Kruger Park is qua oppervlakte ongeveer de helft twee derde van Belgie (bijna 20.000 km2), ligt in het noordoosten van Zuid-Afrika door de provincies Mpumalanga en Limpopo. Het park loopt (zonder hekken oid) door in het ‘Gonarezhou National Park’ in Zimbabwe en het ‘Limpopo National Park’in Mozambique, en vormen samen het ‘Great Limpopo Transfrontier Park’. Er zijn langs de rand meerdere poorten om het park te betreden. Wij gingen bij Phabeni gate het park binnen waarmee direct onze eerste ‘game drive’ begon: op weg naar Skuzuza, waar we de eerste dag zouden overnachten, kwamen we veel wilde dieren tegen en Oscar vertelde veel over wat we zagen. We kwamen o.a. kudu’s, een witte neushoorn, giraffen, impala’s, een krokodil, een nijlpaard, zebra’s, olifanten, waterbok en hyenajongen tegen. Geen slechte score voor een eerste ritje!! Bij de (late) lunch in het kamp in Skukuza zagen we veel vleermuizen zitten onder het rieten dak van het terras.

Foto’s van de eerste gamedrive:

Na de lunch dropten we onze bagage in onze tent, deze staat gelukkig permanent op het kamp, dus hoefden we niet zelf op te zetten. In de tent stonden 2 bedden die we alleen nog moesten opmaken. Daarna hebben we even wat gedronken aan de picknick-tafel. Oscar vertelde dat hij net over de radio had gehoord dat een collega van hem 45 kilometer verderop tijdens een ‘gamewalk’ (wandelen door het park met gewapende guides) aangevallen was door een leeuw en nu op weg was naar het ziekenhuis, maar nog wel in leven was. Onze gamewalk stond voor zondagmorgen op het programma.. niet geheel ongevaarlijk dus..

Om half 5 verzamelden we ons bij de receptie voor de ’sunset gamedrive’, waarbij je voor, tijdens en na zonsondergang op zoek gaat naar wildlife. Alle deelnemers werden verdeeld over 3 grote trucks en we gingen de bush weer in. Na ongeveer 10 minuten rijden zagen we op afstand een leeuw die zich verschanste aan een kudu. Helaas was dit net even te ver weg, en tussen de bosjes, dus mooie foto’s konden we niet maken. Verder zagen we o.a. weer veel olifanten, kwamen we een grote kudde buffels tegen en een nog een witte neushoorn. Na zonsondergang gingen we op zoek naar luipaarden, omdat deze vooral in de nacht actief zijn. De schijnwerpers op de zijkant van de truck werden aangezet en 2 mannen schenen met grote zaklampen rechts en links van de schijnwerpers. Elke keer dat we oogjes zagen reflecteren in het licht riepen we ’stop!’ en zochten we wat in het rond naar waar het beest zou zitten. Helaas was het keer op keer geen luipaard, maar op een gegeven moment wel een groep luierende leeuwen op zo’n 10 meter afstand! Ook zijn we een wilde kat, een hyena en een zwarte neushoorn tegen gekomen.

foto’s van de sunset drive:

Rond 8 uur waren we terug op de camping en stond het avondeten klaar: een traditioneel Zuid-Afrikaans gerecht met vlees van de braai (bbq). Na het eten zijn we nog even wat gaan drinken bij een leuk barretje in een treinstel dat ooit door het gebied (dat nu Kruger park is) reed. De trein staat ‘geparkeerd’ in het stationnetje van Skukuza, dat dus geen dienst meer doet als station. De naam Skukuza komt overigens van de man (James Stevenson-Hamilton) die begin 1900 de lokale bevolking uit het gebied verdreef om het gebied tot beschermd natuurgebied te kunnen maken. ‘Skukuza’ betekent in Tsonga letterlijk ‘de man die schoonveegt’. Oscar vertelde hoe zijn opa destijds uit het gebied gezet werd, en hoe boos ze daar over waren. Achteraf loven ze hem om zijn daad, omdat ze nu werk hebben gekregen dankzij de belangstelling voor Kruger Park, en de dieren niet meer door hun hoeven worden afgemaakt om te kunnen eten. Meer over Kruger Park kun je hier lezen

Rond half 12 lagen we in bed, de volgende ochtend moesten we om half 6 klaar staan om een ochtend gamedrive te doen.

Vanmorgen vroeg opgestaan om richting vliegveld te gaan. Rond half 8 kwamen we daar aan, hebben we de huurauto ingeleverd en ingecheckt voor onze vlucht naar Jo’burg met de Zuid-Afrikaanse prijsvechter “1Time”. Koud aangekomen op het vliegveld in Johannesburg, bood Patrick van Mbizi Backpackers Lodge (die ons kwam ophalen) aan om mee te gaan met een tour door Soweto. Dit is het grootste township van Zuid-Afrika en heeft zo’n 3,5 miljoen inwoners, en de naam is een afkorting van ‘South Western Township’. Omdat onze safari naar Kruger park pas morgenochtend vertrekt, en we anders de hele dag in het hostel aan de bar bij het zwembad hadden moeten gaan hangen (heel vervelend natuurlijk) besloten we mee te gaan.

Na de tassen gedropt te hebben bij het hostel in Boksburg, dat aan de rand van Jo’burg ligt, stapten we bij dinges (ben z’n naam kwijt) Jabau in zijn oude BMW met airco en reden we richting Soweto. Dinges Jabau is een dikke neger die zelf in Soweto woont en zijn geld verdient met rondleidingen door het township. Onderweg vertelde hij een hoop over de geschiedenis van Zuid-Afrika en Johannesburg, en hoe alles is gekomen zoals het nu is. Een zeer indrukwekkende tour door de diverse delen van Soweto volgde, van rijke delen waarbij je je afvraagt of je echt in een township bent, tot superarme gedeeltes waar de huizen bestaan uit golfplaat en er geen electriciteit of water beschikbaar is. In een arm gedeelte mochten we een kijkje nemen in zo’n golfplaten huisje, waar een vrouwtje met haar man en 4 kinderen woont. Het huisje bestond uit een klein woonkamertje/keukentje en 1 slaapkamer, waar het gezinnetje samen slaapt.

Ook zijn we langs een beter gedeelte van Soweto gereden, waar o.a. aartsbischop Desmond Tutu, Nelson Mandela en Winnie Mandela wonen. We hebben verder nog een kerk bezocht, die op 16 juni 1976 het toneel is geweest van een bloedige schietpartij door politie tegen een demonstratie van de zwarte studenten, die niet wilden dat Afrikaans i.p.v. Engels als lestaal op scholen werd ingevoerd. De dagenlange opstand die volgde kostte veel mensen hun leven. Even verderop stond een museum (Het Pieter nogwat.. Hector Peterson museum) waar met veel foto’s en films meer informatie hierover verschaft werd. Met moeie benen gingen we de auto in, terug richting Mbizi.

Foto’s zal ik na de safari erbij zetten, als we weer terug in Kaapstad zijn!

We hoorden net dat we morgenochtend om 5:30 opgehaald worden voor de safari! Dat wordt dus een vroegertje vanavond We laten weten hoe alles loopt!

Vanmorgen bleek de internet verbinding thuis opeens niet meer te werken omdat de gebruikte bandbreedte het maximum van 5GB per maand bereikt had… Gelukkig telt deze maand nog maar een -ahum- paar dagen… Anyways, het probleem kon vandaag niet opgelost worden, waarschijnlijk is er morgen pas weer verbinding… Welkom in Afrika!

Toch nog even belangrijk om te melden: morgenochtend vliegen we naar Johannesburg, om overmorgen aan een 4-daagse safari door Kruger Park te beginnen! We slapen 1 nacht voor en na de safari in een backpackers hostel in Jo’burg. Dit hebben we vandaag geregeld. Dinsdag ochtend vliegen we terug naar Kaapstad.

Mocht je je afvragen hoe ik dit bericht op de blog heb gezet zonder internet.. Via mn gsm… Heb nu 2 sms-duimen!

Het was een graadje of 25 op deze mooie zondag, dus hoog tijd om het zwembad eens uit te proberen.. Helaas is het water nog een beetje koud! Gelukkig kon ik na 30 seconden in het water weer snel opdrogen in het zonnetje..